Okyanus Gözlüm/Sokoתer

Bölüm 5~Çok Usta Bir Yalancısın

Ademden

Uçak iner inmez Samet'i aradım.

—Alo?

"Samet, indik şimdi. Hangi hastane?"

—Bir dakika.

Birine sordu.

—"    " Hastanesi.

"Tamam."

Valizim yoktu. Sırt çantamda giyeceğim iki-üç parça kıyafet, cüzdanım, defter ve kalemim vardı. O yüzden indiğim gibi çıktım ve bir dolmuşa bindim. Yakın bir yerde inip taksi tuttum. Sonunda varmıştım, ama yorulmuştum da.

—Merhaba.

"Merhaba."

—Neydi?

"Ben, arkadaşım için gelmiştim."

—İsim?

Bir an adını unuttum desem?

"S-sarp, Sarp Palaur."

—Bir saat önce yoğun bakıma alınmış.

"Sağ olun."

Odanın kapısını tıklattım ve içeri girdim. Samet gülümsedi.

—Hoş geldin.

"Hoş buldum kardeşim. İyi misin?"

—İyiyim ama... Sarp'ı merak ediyorum.

"Ha, ben sordum onu."

Bunu dememem gerekiyordu. Aptal Adem işte, şimdi sıçtın oğlum.

"Şey, Samet."

—Ölmemiş değil mi?!

"Yok lan! Ağzını hayra aç, ölse sakin kalır mıyım bu kadar?"

—Ne bileyim.?. Ne olmuş?

"Yoğun bakımdaymış."

Gözlerini kapattı.

—Benim uykum var lan.

"Uyu Sametim, tutan yok."

—Doktor uyumamamı söyledi.

"Niye?"

—Hani ben kaza yaptım ya sayın ileri zekâlı kardeşim, kafamı önce cama sonra direksiyona geçirip bayıldım ya. O yüzden uyumamam lazım ki geberip gitmeyeyim.

"Sabahlarız ya sıkıntı yok. Kahve alayım mı sana?"

—Cüzdanım masanın üstünde.

"Olur mu lan? Saçmalama."

Çıktım. Elimde 2 bardak kahveyle geri döndüm.

—Sağ ol.

"Ne demek kral."

Güldü.

—Gördün mü onu?

"Kimi?"

—Sarp'ı.

"Yok, izin vermezler ki zaten."

—Hmm.

Gözlerini kırptı ve gözyaşları hızla döküldü. Ne yapacağımı bilmiyordum. Yanımda her şey oldu ama hiç ağlamamıştı. Sarıldım, "İyileşecek, tamam mı? Hiçbir şey olmayacak, boşuna üzme kendini."

—Benim yüzümden.

"Öyle değil."

Dizlerini karnına çekip yüzünü kapattı. Yanına oturdum.