Έτσι ξαπλωμένοι στην κουβερτούλα, κάτω από τα αστερια, ένιωθα σαν να ερχόμασταν ακόμα πιο κοντά ο ένας στον άλλον.
"Μιλάς με τους φίλους σου από την Αγγλία;" Τον ρώτησα μετά από μερικά λεπτά σιωπής.
"Ναι μιλάμε συχνά. Μου έλειψαν να σου πω την αλήθεια"
"Δεν θα πας να τους δεις καθόλου;" Ρώτησα.
"Τα Χριστούγεννα ίσως ή μπορεί να έρθει κανείς εδώ" Είπε χαμογελαστά. Για μερικές στιγμές έμεινε σιωπηλός όμως πήρε μια ανάσα και μίλησε. "Μου αρέσει η Ελλάδα. Είναι πολύ πιο ωραία από την Αγγλία. Απλά μακάρι να είχα τον πατέρα μου μαζί" Μου ειπε ενώ κοιταζε αδιάφορα τον ουρανό.
Άλλη μια φορά μου έχει ξανά αναφέρει για τον πατέρα του. Όταν μου είχε πει πως θα σπουδάσει στην Ελλάδα και πως αυτή ήταν η επιθυμία του πατέρα του πριν πεθανει.
"Πως.. πως έφυγε;" Ρώτησα διστακτικά. Δεν θελω να τον φέρω σε δύσκολη θέση.
"Ήταν αστυνομικός. Από μικρός θυμάμαι τον έβλεπα με την στολή του και φαινόταν τοσο παντοδύναμος. Πάντα μου ελεγε πως θέλει να με πάει στην Ελλάδα για να ζήσω όπως ακριβώς και αυτός. Το σχέδιο ήταν να πηγαίναμε ακριβώς μετά το λυκειο. Θα σπούδαζα εδώ για 4 χρόνια και αν δεν ήθελα να μείνω θα ξανά γυρίζαμε πίσω. Τα πράγματα ήρθαν αλλιώς όμως" Έκανε μια παύση. Παρέμεινα σιωπηλή γιατί δεν ήθελα να τον διακόψω. "Μια μέρα όταν ήμουν 16 ως συνήθως ξύπνησα το πρωί ετοιμάστηκα και αφού χαιρέτισα και τους δυο γονείς μου πήγα στο σχολείο. Εκείνη την μέρα έγινε ληστεία στην μεγαλύτερη τράπεζα του Λονδίνου. Οι αστυνομικοί αντάλλαξαν πυρά με τους δράστες και έγινε το μοιραίο. Έφυγε ακαριαία, ούτε στο ασθενοφόρο δεν πρόλαβαν να τον βάλουν" Ειπε με ήπια φωνή. Μπορούσα να διακρίνω τον πόνο που κουβαλούσε μέσα του παρόλο που προσπαθούσε να το παίξει σκληρός.
"Λυπάμαι πολύ Μιχάλη" Ήταν το μόνο που είπα. Τι άλλο θα μπορούσα να πω εξάλλου;
"Γύρισα σπίτι εκείνη την μέρα και θυμάμαι κλείστηκα για τουλάχιστον μια βδομάδα στο δωμάτιο μου. Ευτυχώς με βοήθησαν πολύ τα παιδιά που γνώρισες να το ξεπεράσω. Λίγους μήνες αργότερα ήμουν καλύτερα. Μέχρι που η μαμά μου αποφάσισε να φύγει από την Αγγλία. Δεν μου πρότεινε να πάω μαζί της. Δε ξέρω αν δεν με ήθελε ή ποιο ήταν το πρόβλημα. Δεν θα πήγαινα κιόλας. Έφυγε στην Σκωτία. Μαζί με γκόμενο υποθέτω. Δεν μιλάμε πλέον. Στέλνει λεφτά βέβαια κάθε μήνα αλλά δεν αντικαθιστά την αγάπη μιας μάνας αυτό" Μου λέει και δεν μπορώ παρά να τον αγκαλιάσω. Εκείνος με σφίγγει ακόμα παραπάνω και βάζει το κεφάλι μου στο στήθος του.
YOU ARE READING
Right Time
Teen Fiction"Νομίζεις πως μου αρέσει να σε βλέπω συνέχεια μαζί του;" Φωνάζει ενώ πλέον βρισκόμαστε μόνοι στο δωμάτιο. "Είναι το αγόρι μου" Απαντάω ήρεμα. "Δεν καταλαβαίνεις ότι με πληγώνεις; Δεν υπάρχει στιγμή που να μην σε έχω σκεφτεί από την μέρα που σε γνώ...
