(Unicode)
"ချယ်...ဘာလို့ ကင်မ့်ကိုဒီနေရာခေါ်လာတာလဲ"
အဆောက်အဦးကြီးက
အေးစက်ပြီး တိတ်ဆိတ်လွန်းသည့်နေရာ......
အပြင်ဘက်မှာသစ်ပင်တွေနဲ့စိမ်းစိုပေမယ့်
အတွင်းထဲမှာ မှန်ဘောင်အထပ်ထပ်နဲ့အရိုးပြာအိုးတွေ
အမှတ်တရ သိမ်းရာနေရာ....
"ဒီနေရာကိုဘာလို့ခေါ်လာတာလဲ ချယ်"
သူမ မေးတာတစ်ခွန်းမှပြန်မဖြေပဲ
လက်ကိုအတင်းဆွဲပြီး ခေါ်သွားနေတဲ့
ချယ့်ကိုနားမလည်တော့။
"ဒီမှာLizက ကင်မ့်ကိုသိပ်တွေ့ချင်နေခဲ့တာ"
"မောင်...."
သူမတွေ့နေရတာတွေဟာ
အမှန်မဟုတ်ဘူးလို့ပြောပေးပါ....ကျေးဇူးပြုပြီး။
စတုရန်းမှန်ဘောင်ထဲမှာ ပြာအိုးလေးရယ်
ဆယ်ကျော်သက်လောက်ကရိုက်ထားတယ်လို့
ထင်ရတဲ့ မောင့်ဓါတ်ပုံလေး....
အဲ့ဘေးမှာအတူနေရာယူထားတဲ့
သူမအိပ်နေတဲ့ပုံလေးလည်းရှိနေသေးသည်။
နောက်ပြီးသူတို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်ပုံ
မောင်ရယ် ဘန်ရယ် ချယ်ရယ်
"ချယ် ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး...မောင်က"
ပြောချင်တဲ့စကားတွေဟာ
စိတ်လိုလက်ရမထွက်နိုင်တော့သလိုပဲ။
လည်ချောင်းဝမှာ တစ်နေခဲ့သည်။
"ကင်မ့်ဆီပြန်မလာနိုင်ခဲ့တဲ့ညတည်းက
Lizဆုံးသွားခဲ့တာ ကင်မ်ရဲ့"
ချယ်ဟာလည်းမျက်ရည်တွေကျရင်း
သူမကိုပြောနေခဲ့သည်။
သူမကတော့မှန်ဘောင်လေးကို ထိကိုင်ရင်း
မျက်ရည်တွေအဆက်မပြတ် စီးဆင်းကာ
ခေါင်းတခါခါနဲ့လက်မခံနိုင်ဖြစ်နေပုံ။
"ကင်မ်ကအမှန်တရားတွေကိုမသိပဲ
သူ့ကိုမုန်းတီးနေခဲ့တာမလား ကင်မ်"
"တော်ပါတော့ ချယ်ရယ်...ကင်မ့်ကိုကင်မ့်ကို
ဘာမှထပ်မပြောပါနဲ့အုန်းလား"
သူမလက်ကာပြရင်း တားလိုက်သည်။
မောင်က ဆုံးသွားခဲ့ပြီတဲ့။
YOU ARE READING
Fade Away
Fanfictionဘဝဟာစာအုပ်တစ်အုပ် ကင်မ်ဟာဖောင်တိန်တစ်ချောင်း မောင်ဟာစာရွက်ပါးတစ်ရွက်ဆို ကင်မ်တို့အပေါ် ရက်စက်ခဲ့တဲ့ ကံကြမ္မာဟာ စာရေးသူပေါ့။ "ကင်မ်နဲ့မောင့်ရဲ့ တွေ့ဆုံမှုဟာနေဝင်ချိန်လိုပဲ ကြည်နူးစရာကောင်းသလို လွမ်းမောဖွယ်လည်းကောင်းသား....." ဘဝဟာစာအုပ္တစ္အုပ္ ကင္မ္ဟ...
