Epeydir beklenilen, gelmesine birkaç durak kaldığı umut edilen bir otobüs ile çoktan geçip gittiği varsayılan, hala beklenilen insanı bağdaştırmak.
Sabahın ilk ışıklarından gece ayazına kadar bile olsa bu bekleyiş, tek bir sondan emin olur insan; ne kadar geç gelirse, her ikisinin de içi iyi-kötü, güzel-çirkin o kadar insanla dolar.
Evet, bu kadar beklemeye değmiş olsun diye içine karışmak istersin ikisinin de ama bilirsin, asla senden önce gelmiş olanların arasında bir farkın olmayacağını.
En sonunda iki gram oksijen için şoförün camı aralamasını beklerken kafanı dışarıda bulduğun zaman anlarsın bekleyen her şeyin soğuduğunu, hatta bayatladığını.
İnsanın bile.
Twitter: _elifseyda Şeyda.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sayı'10
Random10. sayımızla tekrardan merhaba, Bu sayıda; bir “Fuar” heyecanına kapıldık gitti, sayfalar çoğaldı. Nisanın soğuk geçmesi yaza özlemimizi azdırdı. Belki de şehir ve sıkıştırdığı hayatlarımız dile geldi. Herhangi bir dosya konusunda odaklanmadan (k...
