Promises do Exist

Five

Five

Ash's POV

Naalala ko nanaman yun. Bakit ba kasi nagkandaletseletse ang dating masaya naming pamilya? Bakit kailangang iwan kami ni daddy para sa iba? Hindi ba nya ako mahal? Hindi ba nya kami mahal ni mommy?

Naputol ang pagiisip ko nung may kumalabog.

Parang nangaling sa kwarto ni mommy kaya pinuntahan ko nalang ang room nya.

I knocked three times pero wala pading nasagot o nagbubukas ng pinto kaya binuksan ko nalang, hindi din naman nakalock.

"Mommy! Mom. Ano yung ingay na narinig ko? You, okay?" sabi ko habang pumunta sa may kama nya. Wala sya dun. Sa cr, wala din. Naagaw ng pansin ko yung bukas na sliding door sa may veranda.

"Mom, this is not a good joke! What the hell is happening?!" asik ko.

Wala, iba na naiisip ko.

Oh, God. No please!

Pumunta na ako at chineck na yun.

To my horror, mom was there. Lying on the ground na walang malay.

"Omygash!! Ma! Mommy! What the. Wake up! Mommy!!" yugyog at sabi ko.

"Yaya!! Nanay! Please!" iyak at sigaw ko.

No, hindi ko ito kakayanin. Please. Not my mom, sya nalang ang natitira sakin. Not her, please!

"Myth! Ano nangyari sa mommy mo? Mam Eriza!! Ang anak nyo po." Sabi ni yaya Luding.

I dont know. Di ko na alam ang nangyari. Dumating nalang ang driver namin at dinala na sa hospital si mommy. No, please.

"Apo, magiging maayos din ang lahat. Magtiwala kalang. Diba nangako ang mommy mo na hindi ka nya iiwan? Tutupadin nya yon." Pag susuyo sakin ni nanay.

"Opo, nay. Sana. Kasi si mommy nalang.." iyak nanaman ako ng iyak.

Stop this stupid tears. Di ako iiwan ni mommy. She promised.

Lumabas na ang doctor sa ER. Agad akong tumayo.

"Doc, how's my mom? She's okay diba? Ano ba ang nangyari? Wala naman syang sakit to begin with diba? Gosh! Answer me!!" yugyug ko sa doctor.

"Iha, calm down. We are very sorry to inform you pero hindi na kinaya ng katawan nya ang cancer cells. Hindi na sya nainom ng mga gamot. May problema ba kayo?" sabi ng doctor.

"What?! Cancer WHAT? Walang cancer ang mommy ko! What the hell are you saying?!" sigaw ko.

"Apo, kumalma ka. Ako na ang kakausap. Luding, dalin mo muna sa labas si Ash" sabi ni nanay.

Lumabas ako ng gulong gulo ang utak. Mom and Cancer? The fuck!

Iyak lang ako ng iyak. Nonstop. Pumunta ako sa chapel nila. I prayed. Sana hindi to totoo. After, bumalik na ako kay nanay.

"Nanay, how's mommy? Okay na sya right?" sabi ko

"Iha, wala na sya. Wala na ang mommy mo" hagulgol na sabi ni nanay.

NO.

NO.

Bakit sya mamamatay? She promised not to leave me. She promised!

Iyak lang ako ng iyak. Bwisit na luha. Ayaw tumigil.

"Apo, may cancer ang mommy mo. Stage 2 sya nung iniwan kayo ng daddy mo. Pero hindi nya sinabi to.

Nung mga panahon na hindi ka na naasikaso ng mommy mo, lagi lang syang nasa trabaho. Pinapagod nya ang sarili nya at nakalimutan na nyang may sakit sya.

Lumala ng lumala iyon dahil hindi na sya umiinom ng mga gamot dahil sa problema nila ni Alfred. At, ito na nga. Hindi nya na kaya." Pagpapaliwanag ni nanay sakin.

So this is about them. This is about daddy. I dont understand. Bakit ganito?

xxHaniexine.