YABANCI ~8 Numara'nın Dönüşü ~The Umbrella Academy

17.BÖLÜM

Vote sınırı:10
_______________

"Artık gelmeye ne dersiniz daha bara gidicez!"

Klaus'un isyanı üzerine nefesimi verdim ve Five'tan ayrıldım.

"Sizinle eğlenmek, vakit geçirmek istiyorum ama bundan kastım bar değildi."

Arkamı dönüp kapı kolunu tuttuğum sırada Five belimden tutup beni kendine çekti.

"Gitmeyelim."

"Hayır. Üzülmesini istemiyorum."

"Ama sen üzülüyorsun."

"Boşversene."

İleri adım attım ve yine beni kendine çekti.

"Arkamdan beni kendine çekmen yeni alışkanlığın mı?"

"Çok işe yarıyor "

Gözümü devirdim.

"Yürü Five, bekliyorlar."

Beni kendine çevirdi.

"Gitmek istediğinden emin misin?'

"Five,gidelim. Biz dışarda otururuz. Ki zaten konuşucağımız çok şey var."

"Evet mesela şu kıvırcık."

Ciddi misin der gibi bakmaya başladım.

"Evet "

"Gilbert, kıvırcık değil."

"Gücü ne?"

"Onun hakkında konuşmak istemiyorum!"

Sesim biraz yüksek çıkmıştı.

Kafamı eğip Five'ın göğsüne yasladım.

"Şu lanet olası bara gidelim. Onu değil,bizi konuşalım."

Birşey demedi. Demesine gerek yok zaten. Kalp atışları onu ele veriyordu.

Elimi tuttu ve aşağıya ışınlandık.

"Hazır mısınız?"

"Hı hı"

Kapıya doğru yürümeye başladığımız sırada Diego yanıma geldi.

"İyi misin Zambak?"

"İyiyim kardeşim"

Elini omzunun üzerine attı.

"Sensiz hiç iyi değildi."

"Geçmişi unut, artık önemsiz."

"Haklısın, anın tadını çıkarmak gerekiyor."

Gülümsedim ve akademiden çıkıp arabaya doğru ilerledim.

Şoför koltuğuna Luther geçti. Bende öne oturmak için kapının kulubunu tuttuğumda biri elimi tuttu.

"Arkaya"

Elimi tuttu ve Five ile arkaya oturduk.

"Yolculuğumuz uzun olucak"

"Hangi bara gidiyoruz?"

"Uzak,ama çok güzel biryere"

Koltuğa oturdum, kafamı koltuğun başlığına yaslayıp gözlerimi kapattım ve derin bi nefes aldım.

Five omzumdan tuttu ve beni göğsüne yatırdı

Kafamı ona çevirdim ve baktım.

Gözümüzü ayırmadan dakikalarca birbirimize baktık.

Pes edip gözlerimi kapadım.

"Üzgünüm prenses, karanlık senin evin"

"Gücün olsa bile ona hükmedemeyecek kadar güçsüzsün!"

"Bir hiçsin!"

Gözlerimi sıktım. Her gözümü kapadığımda beynime dolan sözler, sahneler,yoruyordu beni.

Saçlarımda gezinen bir el hissettim.

Five'ın olduğunu düşündüğümden kıpırdamadım . Sonunda dayanamayıp uykunun kollarına bıraktım kendimi.

"Ne kadar kaldı?"

"Niye bu kadar sabırsızsın Klaus?'

"Çünkü onun mutlu olmasını istiyorum."

"Hepimiz istiyoruz. Bu zamana kadar çektiği şeylerin ne kadar canını yaktığını bilmiyoruz ama onu nasıl mutlu edeceğimizi biliyoruz."

"Linda'yı babama karşı geliyor diye sevmediğini düşünüyordum Luther."

"Linda'yı hep sevdim. Bizi birleştiren birinden kim, nasıl nefret edebilir ki?"
-Five-

" Sorun da bu zaten."

"Ne?"

"Linda'nın götürüldüğü günden beri sadece 1 kez birlikte bu arabaya bindik mi?"

Sessizlik oldu. Bunun anlamını hepimiz biliyoruz.

D:"O adam bizden ne istiyor."

V:"Bence bizi ayırmaya çalışıyor."

A:"Katılıyorum "

Linda kucağımda kıpırdanmaya başlamıştı.

"Bu konuyu sonra Linda ile birlikte konuşuruz."

"Uyandı mı?'

"Kıpırdanıyor"

Olduğu yerde hafif kıpırdandı ve bana sokuldu.

"Geldik mi?'

"Biraz daha var uyuyabilirsin "

Kafasını boynuma gömdü. Birkaç dakika sonra nefes alışları düzene girdi.

Gülümsememe engel olamadım.

Ve beynime dolan düşünceler yavaş yavaş gülümsememi soldurdu.

Söz vermiştim.

Onu bulacağıma dair söz vermiştim.

Linda bu konuyu pek umursamıyor gibi gözüküyor ve konuşuyor. Dediğine göre""Beni aradığınızdan eminim. Kimseyi hiçbirşey için suçlayamam. Sizi bende aramak istedim. Ama nerde olduğumu bilmediğim biryerde 5 yıl geçirdim. "

"Bu yüzden kırılmışlıkları ve hüzünü bırakıp rahatlamamızın zamanı geldiğini düşünüyorum."

Haklı ama kendimi rahatlatamıyorum.

Birine ilk defa söz verdim ve onu da tutamadım .

Linda biraz kıpırdandı ve daha sıkı sarıldı.

"Kendini suçlama, elinde olan birşey değildi."

Linda?

Başımı eğip Linda'ya baktığımda gözleri kapalıydı.

Deliriyor muyum acaba?

"Delirmiyorsun"

"Güçlerimi merak etmiyor muydun?"

Yavaşca gözlerini açtı ve hafif gülümsedi.

Nefesimi verdim ve fısıldadım.

"Sonunda."