ផ្តើមរឿងមកគេក៏បើកបង្ហាញឲ្យឃើញទីក្រុងដ៏
ស្រស់ត្រកាលមួុយនៅប្រទេសចិន ទីក្រុងនេះធំណាស់ ហើយក៏សម្បូរកន្លែងដើរលេងសប្បាយៗ
ជាច្រើនផងដែរ។បើក្រឡេកទៅមើលក្នុងសួុនមួុយ
កន្លែងយើងឃើញមានមនុស្សស្រីពីនាក់កំពុងកាន់
ដៃគ្នាដើរមើលផ្កាក្នុងសួុនហាក់ដូចជាគូស្នេហ៍យ៉ាង
អញ្ចឹងដែរ។តោះទៅមើលការសន្ទនារបស់ពួុកគេវិញ។
«បងថាមើល ផ្កានេះស្អាតទេ»Liying សួុរទៅអ្នក
ម្ខាងទៀតដែរអង្គុយជិតខ្លួុន
«មិនស្អាតទេ!! »Yangmi និយាយទៅវិញ
«មិចមិនស្អាត»Liying ចោទសួុរ
«ព្រោះមានតែអូនទេដែរស្អាតសម្រាប់បង» Yangmiនិយាយហើយក៏ធ្វើឲអ្នកម្ខាងទៀតអស់
សំណើចនិយាយមិនចេញ
«សម្តីផ្អែមណាស់!! »Liying
«ផ្អែមតែជាមួុយអូនទេ អ្នកផ្សេងគ្មានសំណាងបាន
ស្តាប់ឡើយ»Yangmi
«ចឹងអូនសំណាងជាងគេហើយលើលោកនេះ»
Liying សរសើរខ្លួុនឯង
«ប្រាដកជាចឹងហើយ»Yangmi ក៏ចាប់ផ្តើមមាន
អំណួតលើខ្លួុនឯង
«បានហើយ ឥឡូវអូនឃ្លានទៅទិញអីញ៉ាំវិញ»
liyingថាហើយក៏ដើរចេញ
«ហេ៎៎! ចាំបងផង»yangmi ថាហើយក៏ប្រញាប់
រត់ទៅតាមLiyian
Skip
+ផ្សារទំទើប
ពេលនេះយើងឃើញមានកម្លោះសង្ហាររាងតូចច្រឡឹងមុខសម៉ដ្ឋខៃមើលពីជ្រុងខាងណាក៏ស្អាតគេកំពុងដើរតែដើរទិញរបស់របរ ម្នាក់នោះគេមានឈ្មោះថា Xiao Zhan ឆ្នាំនេះគេមានអាយុ20ឆ្នាំហើយ
តែកុំមើលសម្រស់ក្មេង18សុំខ្មាស់។
«ហេ៎៎ អាZhan ហា៎៎»Jiyang ដែរជាមិត្តZhan ក៏
ស្រែកហៅឈ្មោះគេពីចម្ងាយ ហើយក៏រត់មករកគេ
«ហើយឯងប្រឹងស្រែកអីស្រែកមេសហា៎៎ស»Zhan
សម្លក់មិត្តខ្លួុន
«យើងខ្លាចឯងមើលមិនឃើញយើងនិងណា»
Jiyang
«យើងមិនមែនខ្វាក់»Zhan
«យើងមិនបានថា»Jiyang
«ឯង......»Zhanហាមាត់រៀបនិងតបវិញJiyang ក៏ឃាត់មិនចឹងទេផ្អើលផ្សារមិនខាត
«បានហើយៗយើងឃ្លានហើយ»Jiyang
«អើតោះ ឲរួុចខ្លួុនម្តងទៅ»ថាហើយពួុកក៏ដើរទៅហាងអាហារក្បែរនោះ
