მიკოს POV:
იმ დღის შემდეგ ყველაფერი მწყობრში ჩადგა, ან უფრო კარგადაც კი მიდიოდა ჩვენი ცხოვრება, მე და გოგონები ბევრს ვმხიარულობდით. ჯეიკთან ერთად პაემანზეც კი წავედი რამდენჯერმე, ჩვენი მტრები აღარც კი გამოჩენილან, რაც ძალიან საეჭვოდ გვეჩვენებოდა ყველას, განსაკუთრებით ჯენი, ლისა და მარი ღელავდნენ რადგან ერთხელ უკვე გაიტაცეს ისინი, არა კი გაუმკლავდნენ მარტივად, მაგრამ მაინც იძახიან ასეთ სიმპატიურ სახეებს ვეღარ გავუძლებთო ნუ მერე კი კინკლაობენ შეყვარებულებთან, მე ჭკუაც კი ვისწავლე იმ შემთხვების მერე და ხმას აღარ ვიღებ სხვა ბიჭებზე ნუ ჯეიკთან მაინც თავს ვიკავებ, ბოლო დროს ჯეიკიც და ნიკიც უცნაურად იქცევიან არ ვიცი რა ხდება, მაგრამ აშკარად კარგი არაფერი, როცა ჯეიკთან საუბარი ვცადე ამ თემაზე ყოველთვის სხვა თემაზე იწყებდა საუბარს, უკვე მარიც ამჩნევს რაღაცას და სხვებიც, მაგრამ აღარც კი გვანაღვლებს. მოკელ დროში დანარჩენ ბიჭებსაც ძალიან დავუახლოვდით და მართლა ერთ დიდ ოჯახად ვიქეცით, დღეს კი მე და ჯეიკო ორმაგ პაემანზ ემივდივართ ნიკოსთან და მარისთან ერთად, სახალისოდ ჟღერს და იმედია ასეთი იქნება .
მარის მივაკითხე თავის ოთახში, მაგრამ არ დამხვდა რათქმაუნდა, ჩემი ძმის ოთახში იქნება სხვაგან სად, დაკაკუნების გარეშე შევუვარდი ოთახში და მარი გამოვათრიე რადგან დახმარება მჭირდებოდა ტანსაცმელში, ნუ მარიმ იბუზღუნა პირველად ხო არ მიდიხარ პაემანზეო, მაგრამ თვითონაც დაჭირდა ჩემი რჩევა ასე რომ მერე მოკეტა, პაემანზეც წავედით და ყველაფერი იდეალური იყო ბოულინგის სათამაშოდაც ვიყავით, როცა დავიღალეთ და მოგვშივდა გადავწყვიტეთ სადმე მყუდრო ადგილას გვესადილა. უცებ ტელეფონზე შეტყობინება მომდის.
Unknown
ნამდვილად გაიბტერესებთ ვინ არიან თქვენი მტრები? მაშინ ახლა ძალიან ფრთხილად ადექი შენს მეგობართან ერთად და საპირფარეშოში შეგხვდები 5 წუთში.
