22.01.2021
Sevgili Günlük,
Sana çok alıştım Sunghoon..
Ne yapacağım?
Sensiz uyumak istemiyorum! Güzel kokunu içime çekmek ve kollarımı zarif beline sarmak istiyorum.
Sende uyuyakalana kadar sadece saçlarımı okşasan olur mu?
Bazen küçük öpücükler konduruyorsun saç tutamlarıma.. Karnımda milyonlarca kelebeğin uçtuğunu hissediyorum.
Hastane yatağında onlarca makineye bağlısın ama ona rağmen küçücük bu yatakta seninle sarılarak yatmak o kadar güzel ki...
Odayı sadece dışarıdan gelen ay ışığı aydınlatıyor.
Binanın en üst katında olunca aşağı katlarda olan can sıkıcı ses kalabalığı yok.
Evet, bu hastanedeki herkesin gözlerinde görebileceğiniz tek bir şey var.
O da yaşamak istemeleri.
Fakat bu kattakiler diğerleri gibi sesli nidalarda bulunmuyorlar.
Onlar sessizlik çığlığı atıyorlar.
Herkes ölmekten korkuyor.
Ve ben bu hastaneye geldiğim ilk günü hatırlıyorum da.
Sunghoon'un bakışlarında diğerlerinde hissettiğim duyguları görmemiştim.
Çünkü Sunghoon yaşamak istemiyordu.
Bunun için çırpınmıyordu.
Bu kattaki hastalar gibi sessizlik çığlığı atmıyordu.
O bu sessizliğe gömülmek istiyordu.
Hayata tutunmak için bir amacı yoktu.
Yorulmuştu çektiği acılardan.
Ölüm onun için bir son değildi.
Kurtuluştu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝐇𝐨𝐬𝐩𝐢𝐭𝐚𝐥//𝐏𝐀𝐑𝐊 𝐒𝐔𝐍𝐆𝐇𝐎𝐎𝐍
Fanfiction"Mucizelere inanır mısın Hoon?" Kaçırdığı gözlerini tekrar benimkilere sabitlediğinde. "Hayır inanmam Chae." "Sende inanmamalısın çünkü mucize diye bir şey yok!" "O sadece masallarda olur hayatta sadece acı gerçekler vardır ve bunları değiştire...
