DOLUNAYDAKİ UMUT

Beni Niye Sevsinler ?

Okuldayım şimdi sıra arkadaşımla havadan sudan samimiyetsiz bir konuşma geçiyor aramızda. Nefret ediyorum böyle herkesle sadece belli bir mesafede olmaktan biraz daha samimileşeyim dersen senden uzaklaşıyordu insanlar ama umudunu dolunayda arayanlar öyle değildi sen bir adım atsan onlar sana on adım gelirdi yani yaşadığımdan değil dolunayın anlattığı kadarıyla :). Bir gün öyle biriyle karşılaşacağıma umudum tam...

İşte o sınıfa giriyor saçları elleri gözleri çok güzel...

Orta boylu , kahverengi saçları var , griye çalan kahverengi gözleri var , ah keman kaşları öyle güzel ki...

Yanımdan geçip sırasına oturacak birazdan kokusunu içime çekmek için hazırlanıyorum ve geliyor off öyle güzel kokuyor kii

Bence platonik olmak çok güzel bir şey en ufak şeyde sevinçten havalara uçabilirsin aam onun haberi bile olmaz 

Mesela kalem verirken elleriniz değer o fark etmez ama sen tüm ders boyunca o anı düşünüp salak salak sırıtırsın :)

İşte böyle bir şey aşk karşılıklı olmasına gerek yok olursa zaten dünyanın en şanslı insanısındır ama benim gibi bahtsızlar da böyle mutlu olur işte belki o da seni seviyor ya da söylesen o da itiraf edecek diyebilirsin ama öyle bir şey neredeyse imkansız :(

Öyle çirkinim öyle sessizim öyle yok gibiyim ki bence varlığımı sadece saçlarım sırasına düşünce fark ediyor :(