novis Caritate // Yoonmin

Page (1) 𝐿𝑖𝑣𝑟𝑒 𝑀𝑦𝑠𝑒𝑡𝑒𝑟𝑒

Sadece tek bir şey söyleyeceğim. En özenerek yazacağım kitap bu olacak ve İki ay sonra 15ime gireceğim ve fazlasıyla toyum. Bu yüzden yanlışlarım olabilir. Ve sizde bu kuçüğünüzün emeğine saygı gösteririseniz çok müteşekkir olacak. Neyse

İyi okumalar....

Asıl bilgisizler, bilgilidir diye tanınmış olanlardır.

Opologia Sokratus, Platon

........

(Zamanın hızla aktığı zamanlarda,neye uğradığımı bile bilmediğim zamanlarda...Bir zehire aşık oldum. Ama bu zehirin, her zehir gibi bir panzehir zırvalası yoktu. İçmen bile gerekmiyordu aslında. Bakmak bile yeterliydi. Tek bakışta,tek dokunuşta kalbine yayılan zehir, anında etkisini gösteriyordu. Uyuşturucu bağımlısı olmadığımı varsayarsak,bu zehir tam benlikti. Yavaşça yayılarak gözlerimden omzuma, omzumdan, göğsüme ve ordanda kalbime iniyor,arada yaksa da çok naif bir etki bırakıyordu. Hala bakıyorsam şayet ayak parmaklarıma kadar iniyor daha sonrada uyuşturuyordu. İşin garip tarafı ben bu zehire doyamıyordum. Her kullanışta daha fazlasını ister olmuştum. Ve işin kötü yanı ise bu zehirden istesemde kurtulamıyor oluşumdu. )

.........

(Park Jamie'in günlüğü)

12 Eylül 1200

Yağmur damlaları, sanki gökyüzünden, aşağıları günahdan arındırmak istercesine yere nefretle inerken, ıslak toprak kokusu her tarafımı sarmış, beni mest etmişti adeta.kara bulutların sardığı gri gökyüzü kendinin aksine beyaz ayı gizliyor, hiddetle gök gürülderken hemen ardından da zikzaklı şimşekleri beraberinde getiriyordu. Bu aralar Fransanın Marsilya şehri kışa giriş dönemlerinde gereğinden falza yağışlı ve nemli olurdu. At arabasının ahşap tekerleklerin her dönüşünde çıkan gıcırtılı sesler,yağmur damlalarının inerken ki hızına karışıyor, güzel denebilecek sesler çıkıyordu ortaya.

Düz yoldan çıkıp Taşlı, topraklı bir yola girdiğimiz bedenimin fazlasıyla sarsılmasından anlaşılıyordu. İş görüşmesi amacıyla giydiğim takım; beyaz bir gömlek, onun aksine siyah bir kravat, süslü bir yelek, kumaş pantolon ve ceketten oluşuyordu.

Elimdeki fazlasıyla olağanüstü ve kan dolu olan Stephenie Meyer'in GÖÇEBE kitabını bitirmemle gerçek dünyaya geçiş yapabilmiştim. Kitap bir ruhun göçebe diye adlandırdığı bir bedene girmesini konu alıyordu. Bu kitabı sayamayacağım kez okumuş ve hala daha bıkmamıştım nedense. Artık içinden geçen her olay ezberimde denebilirdi. Arabanın taşlara takılarak çıkan Tekerlek seslerini bir süre dinledikten sonra kafamı dinlendirmek için hafif oturduğum yerden kayarak gözlerimi kapattım.

Daha sonra olanlar ise fazlasıyla garipsememe vesile oldu. İlk siyah bir oda gördüm. Sanki tek ben varmışım gibi bomboş ve ıssızdı. Bir an nerede olduğumu anlayamaz bir şekilde tereddüte düşmüş, daha sonrada kendimi toparlayarak ilerlemeye başladığımda, simsiyah odanın etrafını gezmiştim bir süre. Hafif ve bir o kadar da hoş bir rüzgar saçlarımı savururken,bir doğru gibi gözüken ışığı farketmiştim. Işığa doğru adımlarken bir anda kayboldu. Ben daha ne olduğunu anlamadan sinsi ve derin bir kahkaha duydum. Daha sonra bu kahkaha sinir bozucu bir hal almaya başlarken yeteri kadar korkutmamış gibi bir de artmıştı. Hızla kapı farzettiğim yere koşarken ellerimin titrediğini hissedebiliyordum. Tam kapıyı açacağım sırada kapı kulpu, ya korkuyla hızlı çevirdiğimden ya da kendiliğinden çıkmıştı. Ben çaresizce bu kulak tırmalayıcı yerden kaçmaya çalışırken garip bir sessizlik oluştu bi anda etrafta. Bütün bu gülüşmeler susmuş yerini ölüm sessizliğine bırakmıştı. Benim çağresizliğim devam ederken kalın bir erkek sesi duyuldu bir anda. " Buraya girmeye cüret eden de kim!" Bir an afallasamda konuşmak için ağzımı açacaktım ki tekrar konuştu." Benim evime girmeye cüret eden her kimse emin olsun bir daha çıkamayacak!" Korkudan bütün bedenim rüzgarda sallanan yaprak misali titriyordu. "Cezanı çekmeye hazır mısın Jamie? Ne yazık, seni kimse kurtaramayacak."