Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
park roseanne nefes nefese dansını bitirip seyirciyi selamladığında salonda nefesini tutmamış tek kişiydi. salondan nefes sesi bile gelmeyince eğildiği yerden kalktı. dansı alkış almaya hak kazanamayacak kadar kötümüydü. hala sahnenin ortasında dururken salonda gözlerini gezdirdi. işte o zaman anladı salondaki sessizliği. dansını beğenmeyen tek bir kimse yoktu onları adeta etkisi altına almıştı. salondaki her bir seyircinin nutku tutulmuştu. ancak roseanne'in salona olan bakışlarından sonra kendilerine gelebilmiş ve ortalığı yıkacak kadar güçlü bi alkış koparmışlardı. roseanne gururla gülümseyip onu bu kadar çok seven seyircisini bir kez daha selamladı. geriye attığı bir adımla sahne ışıkları kapanmış ışınların kapanmasıyla roseanne bütün bedenini çevirerek kulise kendinden emin adımlarla yürümüştü. onu tebrik eden birkaç alt grup balerine gülümseyerek kafasıyla teşekkür etmiş ve direk soyunma odasına kendi dolabının önündeki banka yönelmişti. üstünü değiştiriken odanın kapısından lalisa'nın kıskanç bakışlarını yakalayınca sanki mümkünmüş gibi daha da keyiflenmişti. yalan yok onu kıskananların olmasını seviyordu roseanne. başardığını hissediyordu gururu okşanıyor egosu tatmin oluyordu. eteğini ile çıplak baçaklarını örttükten sonra yüzüne alaycı bi gülümseme yerleştirip bedenini tamamen lalisa'ya döndürmüştü. "keşke seyircimin arasında olsaydın lalisa bütün o büyülenmiş insanların arasında bir tek senin nefret ve kıskançlık dolu gözlerini görmek isterdim." hiç düşünmeden kurduğu cümlesinin sonunda alay eder gibi gülümsemesi silinmiş yerini tiksinti dolu bi yüz ifadesine bırakmıştı. lalisa öfkeyle ağzını açtı ama sakinca kapatıp omuz silkerek "belki bir dahakine orda olurum ne dersin." diyerek roseanne'le açık açık alay ederek odadan çıkmış ancak roseanne'in umrunda olmamıştı. lalisa'nın kıskançlığı onun hoşuna gidiyordu.
