Tozlu Elma

6- Beni De Mi Hatırlamıyorsun?

Doktor: Kızınız şu an gayet iyi, 1 hafta sonunda uyandı. Hayati tehlikesi yok korkmayın. Öğrendiği şeyden dolayı travması tetiklenmiş ve bu yüzden bayılmış. Ama dediğim gibi korkmanıza gerek yok ayla hanım, sizi duruma göre 1 hafta sonra taburcu edebilirim. Vereceğim ilaçları mutlaka kullansın cemre. Tekrardan geçmiş olsun.

Alya: Doktor hanım, Cemrem... O yine hafızasını kaybedecek mi?

Doktor: Ayla Hanım, yaşadığı travma çok ağır olduğu için kısa süreli bir hafıza kaybı yaşanabilir. Fakat şu an kalıcı hafıza kaybı yaşaması gibi bir risk yok merak etmeyin.

Ayla teyze doktorun söylediklerine gülümsedi ve ona teşekkür etti.

Cemre o gün bayıldıktan sonra travmaya bağlı komaya girmiş ve 1 hafta boyunca uyanmamıştı. 7 yıl önce de böyle olmuştu işte. Cemre babasını o halde görmüş ve 1 hafta uyanamamıştı ve şimdi tekrar aynı durum yaşanıyordu. Bu durumdan ötürü ayla teyze de perişan haldeydi.

Ailelerimizde haliyle x olayını öğrenmiş ve polise gitmişlerdi. Arapın babası polis olduğu için bu olaylarla yakından ilgilenmişti fakat hiçbir sonuç bulunamamıştı. Hatta üstüne üstlük bize mesaj atılan numaranın en son 6 yıl önce kullanıldığını ve kullanan kişinin öldüğünü söylemişlerdi.

Ölen adamın kim olduğunu sorduğumuzda bu bilgiyi bizimle paylaşamayacaklarını, çünkü yasal olarak buna izin verilmediğini söylemişlerdi.

Şu an ne mi yapıyorduk? Hastanede Cemrenin uyanmasını bekliyorduk. Doktor bugün uyanacağını söylediği için hastaneye gitmiş ve odanın önünde hem birbirimizle konuşuyor hem de Cemreyi bekliyorduk.

Bu bir haftalık süreçte şüphesiz en çok üzülen ve yorulan kişiler ayla teyze ve berkti. Cemre o gün berkin kollarında bayıldığında ağzından çıkan son sözler ise hala aklımızdaydı. "hepsi benim yüzümden, özür dilerim Baba..."

Berk's pov:

Dayanamıyordum. Cemremi, sevdiğim kızı, yatakta öyle bilinçsizce yatarken görmeye dayanamıyordum. 1 haftadır hiç bir tepki vermeden yatıyordu hemde... Bayıldığı günden beri okula gitmiyordum. O benim için her şeyden daha önemliydi.

Artık x ile görülecek bir hesabım vardı. Beni üzüp hayatımı altüst etmesi hiç umrumda değildi fakat Cemreme, bitaneme, hayatımın anlamına, diğer yarıma zarar vermesi ve onu üzmesi onu öldürmem için gayet yeterli bir sebepti. Canımın içinin bir gözyaşına dünyayı yakabilirdim fakat x sanırım bunu henüz bilmiyordu. Kimse benim canım dediğim kızı üzemezdi, izin vermezdim buna!

Artık bu x denen mal baş düşmanımdı. Onu bulacaktım. Ya da kim bilir? Belki de o beni bulacaktı.

Son bir haftadır her gün yaptığım gibi bir yandan cemremin elimi tutuyor, bir yandan da bunları düşünüyordum. Kapının önünden sesler gelince bizimkilerin geldiğini anlamıştım. Cemrenin başına bir öpücük kondurup ayağa kalktım, fakat... Fakat beklenmedik bir şey oldu. Cemre benim elimi bırakmadı hatta aksine daha da sıkı tuttu. Bu, komaya girdiğinden beri verdiği ilk tepkiydi.

Hemen sevinç ve şaşkınlıkla bizimkilere bağırdım. Cemre komada olduğu için odasına sadece iki kişi girebiliyordu. (E haliyle bu kişilerde ben ve annesiydi.) bu nedenle bizimkiler de odanın kapısından bizi izliyorlardı.

5-10 saniye geçtikten sonra cemrenin bir şeyler sayıkladığını farkettim ve kulağımı yaklaştırdım. Sesi çok kısık çıkıyordu. Konuşurken çok zorlandığı belliydi.