Palomino

1 : Karanlık

Gözlerimi açtığımda net olarak hiç birşey hatırlamıyordum.Kimleydim ? Buraya niye gelmiştim ? Neden bir masanın üzerinde sızmıştım ve bu hale nasıl gelmiştim ?

Burnuma kötü kokular geliyordu. Ağır tütün kokusu odanın içini doldurmuştu. Dirseklerim üstünde doğruldum. Panjurlardan salona sızan güneş ışıklarında etrafımdaki cisimleri seçmeye çalıştım. Bulanık görüyordum, gözlerimi ovuşturdum. Benim gibi garip yerlerde sızıp kalmış bir sürü insan vardı. Mobilyalar dağılmış, yerler bardak ve izmaritlerle dolmuştu. İnsanlardan hiçbirini tanıyamamıştım.

İyice doğrulup , zorda olsa oturur pozisyona geldim. Başım zonkluyordu. Sanki biri kafama bir tahta parçası geçirmiş gibiydi. Ceplerimi kontrol ettim. Telefonum ve yanıma aldığım bir miktar para hala yerindeydi. Tahminimce dün gece yine birilerinin peşine takılıp saçma sapan, yabancı insanlara dolu bir partiye gelmiştim.

Eğlenmiş miydim ? Muhtemelen. Hala buraya nasıl geldiğimi hatırlamıyordum. Ama son zamanlarda bu şekilde dağıtmaya ihtiyacım vardı.

Kimseyi uyandırmamak adına sessizce kalktım. Şu an çevredeki insanlarla uğraşabilecek durumda değildim.Parmaklarımın uçlarında odadan çıktım. Çıkış kapısının yakında bir yerde olmasını ummuştum. Ve tam karşımdaydı.Girişteki aynada kendime baktım. Saçım ve kıyafetim dağılmıştı. Siyah eyeliner ve rimelim akmıştı.Ellerimle silmeye çalıştım. Ama daha berbat hale gelince vazgeçtim. O sırada içerden gelen fısıltıları ve tıkırtıları duyunca daha fazla oyalanmadan, kimseye yakalanmadan çıkmayı başardım.

Umarım evden çok uzak bir yerde değildim. Taksiye yetecek kadar param vardı .Yoldan taksiyi çevirdim.
Adam önce berbat halimi görüp korksada, çabuk toparlandı.

Annem tüm gece boyunca bir kere bile aramamıştı.Dışarı çıktığımdan haberi var mıydı onu da bilmiyordum.

Babam bizi terkettiğinden beri çökmüştü. İşini bırakmıştı, beni görmüyordu. Arkadaşlarıyla görüşmüyordu. Dışarı çıkıyor belki bir gün boyunca gelmiyordu. Benim bir ihtiyacım olduğunda dul komşumuz Bayan Ritaya gidiyordum. 2 yıldır o bana bakıyordu. Sorunlarımla ilgileniyordu. Annemi evde gördüğüm zaman tek kelime etmiyordum. Gözlerinin altı mor oluyordu. Onunla arama bir duvar örmüştüm. Bazen benimle konuşmak istiyordu. Ama kafası yerinde olmadığı için saçmalıyordu. Birden bire ağlamaya başlıyor , sonra tüm gece birileriyle dışarı çıkıyor , ertesi akşama kadar dönmüyordu.

Bunca şeye benim psikolojim yerinde miydi ? Hayır.

Bunun farkına yaklaşık bir hafta önce vardım. Hayatımı gözden geçirdim.Bazen annemden farkım olmuyordu. Son zamanlarda tanımadığım insanlarla içiyor, partilere gidiyordum. Sabah kalkıyor, hiçbirşey hatırlamıyordum. Sigara kullanmaya 2 yıl önce başlamıştım.

Bazen ciddi anlamda ölmek istiyordum.Herşey için babamı suçluyordum. O bizi terketmeseydi bunların hiçbiri olmazdı.Annem bu halde olmazdı.

Babamı hatırlamıyordum, ben çok küçükken gitmişti.Annemde hiçbir zaman bahsetmemiş, resimlerin hepsini atmış ya da yakmıştı.

Neden gittiği ve nasıl biri olduğu hakkında en ufak bir fikrim yoktu.

Taksi evin önünde durdu.Parayı verip hızla eve doğru yürüdüm.Kapıyı iki kere çaldım.Tabiiki açan kimse yoktu.Paspasın altından yedek anahtarı aldım, kapıyı açıp yerine koydum.

Salona doğru ilerlerken, arkamdan gelen sesle irkildim.

"Nerelerdeydin ?"

Arkamı dönmeden cevap verdim.

"Seni ilgilendirmez anne..."

"Berbat kokuyorsun."
Dişlerimi sıkarak cevap vermedim.Odama gitmek istiyordum.Merdivenlere doğru yönelince, annem tekrar arkamdan seslendi, bu sefer sesi yükselmişti.

"Bir soru sordum?"

Bu sefer hızla yüzümü ona döndüm.

"Anne senin için nerede olduğum farkeder mi ?"

"Elbette, ben senin annenim"

"Hayır... Sen anne falan değilsin... Hayır... Ayda bir defa aklına geliyorum, o da nadir olarak ayık olduğun zamanlarda, beni rahat bırak yukarı çıkıyorum." sinirlenmiştim, bazen durup durup böyle sorular soruyordu, sanki her zaman benimle ilgileniyormuş gibi, bu beni deli ediyordu. Gözlerim dolmuştu, cevabını dinlemeden hızla yukarı çıktım.

İşte yine ağlama krizi, odama kapanıp yere çöktüm. Sessizce ağlamaya başladım. Hayatımdan bıkmıştım. Annem beni deli etmeye devam ediyordu.Ölsem belki herşeyden kurtulurdum. Bu dünyada beni umursayan kimse yoktu. Okulda yalnızdım, evde yalnızdım.

Yerde öylece saatlerce kaldım.Arada bir pencereden gökyüzüne bakıyordum. Hava kararmıştı. Odamın kapısı iki kere çalındı.Çalışlar düzensizdi.

"Abby, canım...Ben...Annen...Şey..."

Gözlerimi devirdim.Yine kafayı bulmuştu.Muhtemelen şu an ayakta durmaya çalışıyordu.Kapımda saçmalaya başlamıştı.Dışardan sesler geldi. Pencereye gittim. Bir araba evin önüne yanaşmıştı.Annemin sersem arkadaşları çağırıyorlardı, yine bir gün boyunca geri gelmeyeceklerdi.

"Abby..." en sonunda pes etti.Merdivene yöneldiğini duydum. Odamın kapısını hafifçe aralayıp onu izledim. Kötü durumdaydı. Yalpalayarak merdivenden iniyordu.

Sonra pencereden aptal arkadaşlarının külüstür arabasına bindiğini gördüm. Kız, erkek bir arabanın içine doluşmuşlardı. Annem geldiğinde sevinç çığlıkları atarak sokakta kayboldular. Kimlerdi , kaç yaşlarındaydılar bilmiyordum. Tek bildiğim annem uzunca bir süre dönmeyecekti.Gittiği insanlarında kafası annem kadar güzeldi.

Kalktığım yere tekrar oturdum. Ciddi anlamda kimsem yoktu.Okulda hiç arkadaşım yoktu. Yalnızdım. İnsanlar garip olduğumu düşünürlerdi. Tanıdığım bazı insanlarlada partilerine gitmek için konuşuyordum.

Bir sigara yakmaya karar verdim.Arka bahçeye çıktım.Komşumuz Ritanın görmemesi için sık çalılarla dolu bakımsız bahçenin en köşesine geçtim.

Hayat adil değildi. Bana karşı bu böyleydi.Saçma sapan bir insandım. Genç yaşımı saçmalıklara harcıyordum. Çok sigaradan iyice zayıflamıştım. Ailem paramparça olduğu için iyi bir çocukluk geçirmemiştim. Bunu şimdi daha da iyi hissediyordum.Oldukça asosyal bir insandım.

Bahçe kapısı direk mutfağa açılıyordu. Sigaram bitince içeri girip arkadan kapıyı kapattım. Salondaki kanepeye uzanmaya ilerlerken gözüm içinde ilaçların olduğu kutuya ilişti. Belkide bu iğrenç hayatımdan kurtulabilirdim ? ... Denemeye değerdi...

**** Okudugunuz icin tesekkurler lütfen yorum yazın, düşünceleriniz önemlii. Oylamayıda unutmayın ****