Palomino

10 : Geri Dönüş

Bakışlarımı sertçe anneme çevirdim. O olmadan hayatım düzelmişti. Buraya gelmiştim, kendimi daha iyi hissediyordum. Ama peşimden gelerek herşeyi mahvetmişti. Onsuz daha mutlu olduğumu neden görmüyordu ? Biliyorum bunlar bir anneye söylenecek sözler değildi. Ama bir anne, çocuğuna sevgi vermeliydi. O ise hiçbir şey vermemişti.

Olduğum yerde yumruklarımı sıktım. En sonunda mutlu olmayı başarabilmişken bunu mahvetmesine izin vermeyecektim.

" Neden geldin ? "

"Abby konuşmalıyız... Ben düzeldim."

"Ne ? Yine yalan söylüyorsun , senin düzelmen imkansız. Beni rahat bırak ! " Onu ittim. Ve koşarak, eve girdim.

Annem ve büyükannemde peşimden içeri girdiler.

Annem daha öncede düzeleceğini söylemişti. Ama bunu yapmamıştı.

Yukarı, merdivenlerden hızla çıktım. Üst kattaki misafir odasının önünde bavullar vardı.Durdum ve geri dönerek büyükanneme bağırdım.

"Onu buraya sen mi getirdin ? "

" Hayır, ben kendim geldim.Sana gerçekten değiştiğimi göstermek için geldim." Dedi annem.

"Bunu görmek istemiyorum , çünkü değişmedin. Sen hep böyle söylersin. "

"Abby, sakince konuşalım lütfen gel..." Dedi büyükannem.

O ne diye annemin tarafını tutuyordu ? Anneme kızarak, beni ondan almamış mıydı zaten ?

Cevap vermeden odama çıktım, ve dolabımı açtım.

Büyükannem yanıma geldi.

"Ne yapıyorsun ? "

"Bu evde kalamam , ahırda uyurum daha iyi ! " Dedim sinirle kıyafetlerimi çıkarırken.

"Dur , Abby dur ! " Dedi büyükannem kollarımdan tutarak.

"Şimdi şuraya otur ve sakin ol ! " Daha fazla direnmeyerek dediklerini yapıp yatağa oturdum.

" Neden geldi ? " Dedim çaresizce.

"Ona bir şans ver."

"Sen ona inanıyorsun yani ? "

Büyükannem durdu.

"Evet..."

"Bunu asla yapamaz, değişmesine imkan yok büyükanne... Buraya yerleşeceğine inanamıyorum."

"Abby, yaptığı bütün saçmalıkları arkasında bırakarak buraya gelmesi sence de onun için büyük bir adım değil mi ? "

" Geri dönebilir."

" Şehirdeki evi satmış, arabayı satmış. O serseri arkadaşlarına rest çekmiş. Herşeyini bırakıp buraya geldi. "

Cevap vermedim. Veremedim. Bunları bırakması annem için önemliydi. Ama yinede bir terslik olmasını bekliyordum. Çünkü annem varsa , her zaman bir terslik vardı.

"Bak ben ona inanıyorum. Bunca yıl böyle birşey yapmadı. Senin için buraya geldi. Buraya bir şans verdiğin gibi , onada ver. O benim kızım onu tanıyorum..." Dedi büyükannem.

Biz aslında annemle çok farklı değildik. Ben annem kadar olmasamda, ikimizde bir bakıma aynı hayatı sürmüştük. Umursamaz, yalnız, hatalar yapan...

Ben değişmeye başladıysam o da yapabilirdi belki.

"Ama ona umut bağlayamam, asla eskisi gibi olmaz..." dedim.

"Ona kötü davranma Abby, bu düzelmesini engeller..."

Gözlerimi devirip, iç çektim.

"Tamam, dediğin gibi olsun..."

"Ben her zaman yanındayım tabiiki..." diyerek bana sarıldı. Gülümsedim.

Bu fikirler hoşuma gitmemişti.Bunu yapmak istemiyordum. Ama deneyecektim.

Büyükannem odadan çıktı ve bende üzerime rahat birşeyler giyerek, makyajımı çıkardım.

Derin bir nefes alarak kapıyı açtım ve aşağı indim.

Büyükannem , annem ve Frank salonda oturuyorlardı.

"Ben Palomino'ya bakmaya gidiyorum. Birazdan dönerim..." dedim anneme bakamıştım bile.

Koşarak ahıra girdim.

Palomino'nun bölmesinin önünde durdum.

Ve ona elmasını verdim. İştahla yedi ve alnını okşamama izin verdi.

"Biz çok yalnızız öyle değil mi ? " Diye konuştum onunla.

Sanki beni anlamış gibi hafifçe homurdandı. Ve burnunu elime koydu.

"Yarın görüşürüz..." diyerek alnını öptüm...