ÖLÜMCÜL DENEY

4.Bölüm:HARRY

   Köy gittikçe sisler altında kalmaya ve soğumaya başlamıştı.Kükremeler her geçen gün çoğalıyordu.Ve daha çok köylü kayboluyordu.
   "Tamam anne!"
   "AH ALLAH'IM BU SOĞUĞA BEN DAYANAMIYORUM EKİNLER NASIL DAYANSIN,ANNEM SÜREKLİ ÇAPALA BELKİ DÜZELİR,SULA BELKİ GEÇER DİYOR.OLACAK İŞ DEĞİL BÖYLE NASIL GİTSİN.KÖYE KOCAMAN BİR SOBA KURSAK ANCA ISINIRIZ"
  Yanaklarım ve ellerim buz kesmişti,artık yiyecek hiçbirşey yoktu...Kendimizi nasıl toparlayacağız?

-Bi anda bi ses duyuldu ve önümdeki ağaçlıktan bi ses duyuldu ve birisi düştü.
Bi anda donup kaldım ağızımdan 3 kelime çıkabildi sadece,"S-Selam siz kimsiniz?"
-Bana baktı ama birşey söyliyemedi  ve yere yığıldı.Gözlerindeki korkuyu ve dehşeti sezebiliyordum.Beyaz tenli, zayıf bir çocuktu.Benim yaşlarımdaydı.Okyanus gibi mavi gözlerini bana dikti ve düştüğü yerden doğrulup "Lütfen yardım et,lütfen..." diyebildi.
  Koluna girip ayağa kaldırdım.Üstü,elleri kan içindeydi.Zor nefes alıyordu.
  Eve getirdim,annem ve babam da en az benim kadar meraklıydı.Bu çocuk bir anda nereden gelmişti böyle?Kimdi?
Kardeş köyden geldiğini düşündük ama kendini toparlayana kadar birşey soramadık.Zaten korkmuştu ve tedirgindi,daha fazla üstüne gelmek pek iyi fikir gibi gözükmedi.
   Derin bi nefes çekti ve "Teşekkür ederim"dedi.
   Sana birşey sorabilir miyim?
   Aslında birkaç şey sormak istiyorum çünki nereden geldiğini nasıl geldiğini bilmezsek sana yardım edemeyiz.Sen kimsin?Nereden geldin?

    Gözlerini üzerimize çevirdi bi küçük,hüzünlü bi damla yanaklarından süzüldü.Gözlerini sıkıca kapayıp açtı ve
  -Adım Harry,şehirden geliyorum...
Gözlerini tutamadı ve birkaç gözyaşı daha süzüldü...
    -Geçen akşam,evimizde birşeyler oldu.Silahlı adamlar gelip annemi ve babamı öldürüp beni kaçırmaya çalıştılar.Kaçtım, kaçabildiğim kadar kaçtım.Ne yapmam gerek bilmiyorum.Koşarken kendimi burada buldum.
   Ne diyeceğimi bilemiyordum.Ailem de bilemiyordu.
   Annem dayanamayıp ona sarıldı ve ağlamaya başladı.
    Annem aç mısın diye sordu ama bu durumdaki birinin yemek yiyemiyeceğinin farkındaydı.Annem ona yatak hazırladı ve biraz uyumasını söyledi.Dinlendikten sonra konuşmanın daha iyi olacağını söyledi ki haklıydı da.Çok yorgun ve bitkin görünüyordu.Onun yaşadıklarını yaşamak istemezdim...Ailemi kaybetmek,hemde gözlerimin önünde...Düşüncesi bile çok korkunç.