Κάτι σαν blog. Θα σας προτείνω ταινίες, σειρές, θα γράφω εμπειρίες μου, θα κάνω challenges, θα σας δείχνω DIY και πολλά αλλά.
.
.
Επίσης έχω και ενα blog στο internet οπότε οποίος θέλει να το δει ας τσεκάρει το link στο προφίλ μου.... Ευχαριστώ....
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Κριτική:
"Το τραγούδι του Αχιλλέα", ένα βιβλίο που αγόρασα κυριολεκτικά χάρη στο τικτοκ. Ένα βιβλίο που όταν ήρθε δεν περίμενα ότι θα μου αρέσει τόσο πολύ.
Όλα αυτά βέβαια άλλαξαν μόλις το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα. Μπορεί τα πρώτα 2 κεφάλαια να μην με ξετρέλαβαν, αλλά από την στιγμή που μπήκε ο Αχιλλέας στο κάδρο, το βιβλίο απέκτησε άλλο αέρα. Εικόνες ζωντάνευαν μέσα στο μυαλό μου, κάθε φορά που διάβαζα μια λέξη.
Συναισθήματα άρχισαν να ξεπηδάνε από κάθε σκηνή με αποτέλεσμα να με καθηλώσουν εκεί και να το παίρνω παντού μαζί μου. Στο μετρό, στην δουλειά, στο λεωφορείο, στην βόλτα. Όπου έβρισκα τον ελάχιστο χρόνο το άνοιγα και χανόμουν στον αλλιώτικο κόσμο του Πατρόκλου και του Αχιλλέα.
Όσο για το περιεχόμενο, ο τρόπος και μόνο που ο Πάτροκλος αναφέρεται στον Αχιλλέα συγκινεί. Και ποιος δεν θα ήθελε ένα σύντροφο άλλωστε που να τον αγαπάει όπως ο Πάτροκλος τον Αχιλλέα. Και αντίστοιχα η τεράστια αγάπη του Αχιλλέα προς τον Πάτροκλο τον οδηγεί σε αποφάσεις που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον σου έως και το τελευταίο γράμμα.
Η γραφή της Madeline, απλή και κατανοητή, αλλά αυτό δεν στερεί από την μεγαλοπρέπεια της τότε εποχής. Η περιγραφές των χωρών που διαδραματίζεται η ιστορία, σε κάνουν να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι και εσύ εκεί. Ότι ίσως και εσύ κάποια στιγμή στο παρελθόν να είχες διασχίσει τους διαδρόμους του κάθε παλατιού, δάσους, σπηλιάς, ποταμού, κτλ.
Ως Ελληνίδα και λάτρης της ελληνικής μυθολογίας, μου άρεσε το γεγονός ότι κράτησε όλες τις σκηνές του τρωικού πολέμου on point και δεν υπήρχαν πολλές διαφορές μεταξύ αυτών. Το ειδύλλιο μεταξύ Πατρόκλου και Αχιλλέα προσθέτει μια γλυκιά και όμορφη πινελιά στην βαρβαρότητα των τότε χρόνων.
Το τέλος μπορώ να πω ήταν άκρως συγκινητικό, σε σημείο που τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι από τα μάτια σου και να νιώθεις ότι η καρδιά σου έχει γίνει χίλια κομμάτια. Αν θα μου έλεγαν στο παρελθόν ότι θα έκλαιγα για ένα βιβλίο, θα τους κοιτούσα και θα γελούσα, αλλά αυτό δεν ίσχυε στην περίπτωση αυτή.
