🅂🄾🄼🄴🅃🄷🄸🄽🄶 🄻🄸🄺🄴 🄰 🄱🄻🄾🄶

"Πάμε και όπου βγεί!"

"Πάμε και όπου βγεί!" λέω όταν πάω για καφέ με τους φίλους μου.

"Πάμε και όπου βγεί!" είπε και ο οδηγός ενός τρένο που κουβαλούσε 350 άτομα από πίσω του.

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τα συναισθήματα. Μόνο ανείπωτος πόνος. Πόνος γι' αυτά τα παιδιά που δεν θα ξαναδούν τους γονείς τους. Γι' αυτούς τους γονείς που δεν θα ξαναδούν τα παιδιά τους.

Ο πόνος του πατέρα που πρέπει να αναγνωρίσει (αν αυτό είναι εφικτό) το άψυχο σώμα του παιδιού του σε  ένα κρεβάτι νεκροτομείου. Η κραυγή της μάνας που μαθαίνει για τον χαμό του σπλαχνου της. Το κλάμα μιας κοπέλας/ενός άντρα που ψάχνει απελπισμένα το ταίρι του.

Τα άσκοπα τηλεφωνήματα σε ένα νεκρό τηλέφωνο για να βεβαιωθεί το παιδί ότι οι γονείς του είναι καλά. Οι κραυγές ενός ανθρώπου που καλούν για βοήθεια κάτω από "φλεγώμενες" λαμαρίνες. Τα κλάματα ενός μωρού που έχασε τα χέρια της μητέρας του στην σύγκρουση.

Μια κόρη/ένας γιος που προσπαθούν να επικοινωνήσουν στο τηλέφωνο με τους γονείς τους, λίγο πριν κλείσουν μάτια τους για πάντα. Ένα τηλέφωνο που χτυπάει απεγνωσμένα μέσα στα χαλάσματα. Επιβάτες που με αυτοθυσία βγάζουν έξω τους συνεπιβάτες τους.

Αίμα, πόνος, θάνατος, θλίψη, πανικός, σύγχυση, παντού τριγύρω. Ο αέρας μυρίζει πόνο.

Απελπισμένοι ψάχνουν γύρω τους για να βρουν τους δικούς τους που ταξίδευαν μαζί. Φωνές και ουρλιαχτά από τα μπροστινά βαγόνια που έχουν τυλιχτεί στις φλόγες.

Πόσες αθώες ψυχές δεν θα ξαναδούν ποτέ τους αγαπημένες τους; Πόσες αθώες ψυχές πλήρωσαν για τα λάθη άλλων; Πόσες αθώες ψυχές χάθηκαν  εξαιτίας ενός "πάμε και όπου βγεί"; Πόσες αθώες ψυχές πρέπει να πεθάνουν ακόμα για να δούμε ότι μας κυβερνάνε ανίκανοι;

Που είναι η ασφάλεια μας; Γιατί κανείς δεν έκανε κάτι εφόσον υπήρχε προειδοποίηση ότι τα συστήματα ασφαλείας υπολειτουργούν; Γιατί ο οδηγός ξεκίνησε αυτή την διαδρομή αφού υπήρχαν ισχυρές συστάσεις να μην το κάνει;

Πόσο άθλιο να μην μπορείς να νιώσεις ασφάλεια στην ίδια σου την χώρα. Πόσο άθλιο να σηκώνεσαι το πρωί και να μην ξέρεις αν θα ζήσεις, ή θα πεθάνεις. Πόσο άθλιο να συμβεί ένα δυστύχημα για να βγουν στο φως πράγματα που θα έπρεπε ο κόσμος να γνωρίζει χρόνια.

Απαιτούμε δικαιοσύνη για τους αδικοχαμένους φίλους, συνανθρώπους, συγγενείς, ξένους, γνωστούς, αγνώστους που έχασαν την ζωή τους σε αυτό το τρένο. Απαιτούμε να αποδοθούν ευθύνες και να υπάρξουν συνέπειες. Απαιτούμε ασφαλέστερα μέσα μαζικής μεταφοράς που να λειτουργούν και να μην υπολειτουργούν.

Απαιτούμε να ξυπνάμε σε μια χώρα και να νιώθουμε ασφάλεια. Απαιτούμε αυτό που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο αλλά δεν είναι. Απαιτούμε την πρόοδο και την εξέλιξη. Όχι άλλοι νεκροί από αμέλεια. Όχι άλλα αδικοχαμένα θύματα από κρατικά λάθη. Οι ζωές μας αξίζουν κάτι περισσότερο από μια μοιραία διαδρομή.

Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν συναισθήματα.

ΣΥΛΛΥΠΗΤΉΡΙΑ στις οικογένειες των θυμάτων!
ΚΑΛΉ ΔΎΝΑΜΗ στους τραυματίες!
ΕΛΠΊΔΑ για τους αγνοούμενους!
ΠΊΣΤΗ σε ένα καλύτερο/ασφαλέστερο μέλλον