SHHH!

2

Hapat e shpejte neper rruge degjoheshin duke prekur ujin qe qendronte pas shiut te madh qe tregonte se sapo kishte perfunduar. Ne ato hapa te shpejte qene edhe hapat e vajzes me floke te kuqe qe tashme shiu kishte arritur t'i prekte. Vjeshta qe koha qe jo çdo kush pelqente, ndjehej e lene pas dore ndoshta kjo eshte edhe arsyeja se perse ajo qane pothuajse çdo dite. Edhe vjeshta ka nevoje per pak dashuri por askush nuk e sheh kete sepse jane ner umbrella dhe te gjithe vrapojne per tu larguar nga ajo, per kete shi ndoshta eshte edhe faji yne.

-Ahhh sa e urrej shiun!

U degjua zeri i vajzes flokekuqe kur ndali hapat dhe pa veten perballe spitalit, ne hyrje te tij njerezit vetem po prisnin te hynin apo te shihnin familjaret e tyre. Hyrja ne spital mban ne vete nje ftohte te thate e te frikshme, nuk eshte ai ftohti i dimrit eshte ftohte i shqetesimit te njerezve, te gjithe hyn per shpresen qe do sherohen por jo çdo kush del me gjetjen e kesaj shprese. Heqja e palltos ishte e menjehershme me veshjen e uniformes, nje uniforme qe tregon nje arritje qe personi ne ate ndihej krenar, duart e saj kapen floket bistek dhe dol nga ajo dhome, nga ajo qetesi ne zhurme te njerezve te ndryshme duke ngritur zerin e duke qajtur.

-Atehere cilat jane raportet e sotit.

Tha ajo duke ecur teksa vajza floke geshtenj ia drejtoj raportin qe kishte pritur t'ia jepte tash e disa minute. Nje hedhje e shpejte u be ne ate dhe u kthye perseri ne duart e vajzes floke geshtenj e cila po priste tani ndonje fjale nga zonja qe ajo kishte afer ku kjo e fundit po shikonte pacientet qe qendronin te shtrire.

-Eshte dr.Martin?
-Ka qene ne ndrrimin e nates.
-Ohh! Ne qofte se dikush me kerkon thuaj qe jam ne zyre.

Pohoj me koke teksa shikoj ate qe hapi deren e zyres dhe hyri brenda sikur te mos ishte nje spital ky qe ajo ishte, sikur te mos ishte vend qe po vdisnin njereze ajo hyri pa shqetesim e pa menduar dy here ne ate zyre. Morri telefonin dhe pa mesazhet e fundit, nuk ishte ftohte por edhe trupi i saj keto kohe tashme kishte filluar te ndjeh kete ftohtin qe endej neper spital.

-Me fal e dashur por as sot nuk do mundemi te dalim, me doli nje takim i rendesishem, te dua!

Mbyllja e syve dhe nje shfryrje e ajrit ishte mjaftushem per te qetesuar veten e saj e cila tashme po lexonte keto fjale per shume kohe.

"-Nuk ke pse zemerohesh, ai punon kaq shume duhet ta kuptosh qe nuk eshte sepse ai nuk do por qe nuk mundet.
-Nje dite te lire nuk mund ta marre, edhe une punoj por çdohere mundohem te jem e lire per te kur thote te dalim sot, dhe ajo dalje zgjate ne fund as 5 minuta.
-Thuaj atehere nese kaq shume te pengon kjo gje.
-I them, i kam thene por ai çdohere thote, nuk eshte ashtu eshte vetem duke me dokur mua. Se une jam ajo budallaqe qe mban mend çdo gje e qe do qe te dale.
-Tashme eshte bere 3vjet qe jeni bashke ti e njeh ate.
-Me shume duket qe e kam njohur se tani nuk e njoh me, nuk e di as kush eshte ai, si filloj kete kompani çdo gje beri punet tona tmerr."

Po luante ne koken e saj nje bisede qe kishte pasur me motren e saj para disa diteve dhe tema e dites qe i dashuri i saj. Rrezet e diellit filluan te ndriqonin me mire zyren e saj edhe ate tani qe ajo ishte brenda, tani qe nuk mund te dalte jashte te shijonte kete diell qe nuk do zgjaste ndoshta per shume kohe. Ne dhome mbizotronte ngjyra e bardhe, me hapjen e deres drejt do perballesh me xhamat qe tregonin pamjen jashte nga ana e majte mund te shihje nje divan per dy persona dhe afer ishte edhe nje fotele por gjithe ate e zbukuronte dollapi me libra dhe ne anen e djathte qendronte tavolina jo e zakonshme e mbushur me fleta dhe nje kompjuter aty qe perdorej vetem nga dr.Moriko.

-Pse nuk me lajmrove qe ke ardhur.

U degjua zeri menjehere si u hap dera.

-Te solla kafe, pak me vones por duhej te me lajmroje qe ke mberritur e qe je ketu.
-Humba ne mendime si hyra.
-Te shqeteson diçka?
-Jo.
-E njoh kete"Jo" hëë me thuaj çfare ke.

Tha ajo duke ia vendosur kafen afer mausit qe ajo mbante doren e u ul pastaj ne karrigen afer.

-Je grindur me Louis?
-Jo por..
-Jo por çeshtja e kesaj fytyre eshte ai.
-Mbreme vendosem qe sot do te dalim, por sa me shkruajti qe nuk mundet, çdohere ne çdo dite kur vendosim diçka ai duhet te me shkruaj pastaj.
-Mos u shqeteso ndoshta vetem do qe te gjej nje vend te mire dhe nuk eshte i sigurt ende se ku duhet te te propozoj.
-Nuk eshte çeshtja e propozimi pastaj jam e bindur qe unaza qe ka pare Bianka nuk eshte asgje, ndoshta nuk eshte as per mua, apo nuk ka qene fare unazr.
-Ç'thua ju i keni mbushur tashme 3 vjet qe jeni bashke eshte koha te te propozoj.
-Me e keqja ketu eshte se nuk e di a dua...
-Nuk e di çka?
-Se a dua te martohem me te. Hh nuk e di Kloe mendja ime eshte kaq...nuk e di çdua.
-Nuk ke pse e shqeteson veten, mos mendo per kete tani per tani.

Nje qetesi ra ne dhome, te dyjat qendronin ne mendime teksa pikat e shiut filluan te degjohen perseri.

-Keto dite shiu nuk ndalet.
-Po, dhe ndoshta eshte kjo kohe qe nuk po me ben te ndihem mire.
-Rioko eshte ne shkolle?
-Po.

Perseri nje heshtje por qe kete here ishte Kloe qe u ngrite qe te dale.

-Me therrite nese te nevojitem per ndonje gje.

Nje pohim me koke u pa teksa u mbyll dera dhe dhoma qendronte edhe me e qete tani.

.
Mbremja arriti dhe vetem tani Raina dol nga spitali, ne apartamentin e saj ishte vetem motra e saj qe po e priste ate. Tavolina ishte e shtruar me ushqimin qe ajo kishte bere per te.

-A u lodhe?

U degjua zeri i motres saj, teksa u ul ne karrige.

-Jo, ti si kalove ne shkolle.
-Ishte mire.

Tha ajo duke shikuar Rainan qe u ul.

-Ndoshta pas nje apo dy jave do shkojme ne france, do na dergoj shkolla.

Raina ngriti koken dhe e shikoje ate. Nje shikim mes tyre qendroj per disa sekonda.

-Ne rregull.

U degjua Raina e cila beri nje buzeqeshje.

-Por une i thashe qe jo.
-Perse?
-Po nuk e di nese....
-Mos gabo t'i thuash jo, neser thuaj qe do shkosh edhe ti.
-Por...
-Une do marre rrogen kete jave dhe do te te ndihmoj.
-Por ti merresh me te gjithe gjerat.
-Une te thashe keshtu, po nuk i the po atehere mos me fol.
-Une po mendoj per ty dhe...
-Mos e bej ne qofte se nuk do kisha atehere do te te tregoja, pastaj mendoje se une vertet do te lija pa shkuar, je ende e re dhe shijoje kete kohe budallaqe.

Qeshi ajo teksa e shikoj e cila dukej shume me e lumtur se sa me heret kur po i tregonte.