Once upon a teen wolf

Γιατι εισαι η κολλητη μου!

Αυτη η ιστορια διαδραματιζεται καπου στην δευτερη σεζον...οσο η αλλισον μενει ακομα και με τους δυο γονεις της στο πρωτο τους σπιτι
*******************************************

Ηταν Σαββατο βραδυ και οπως καθε Σαββατο βραδυ απο τοτε που η Αλισον  μετακομισε στο Beacon Hills, αυτη και η Λιντια ειχαν μαζευτει στο σπιτι της για να περασουν μαζι το Σαββατοκυριακο. Ηταν αργα το βραδυ, περασμενα μεσανυχτα. Ειχαν περασει ολο τους το απογευμα βλεποντας "Τα φιλαρακια" και τρογωντας παγωτο και τωρα εξουθενωμενες πλεον, ειχαν πεσει στο κρεβατι της Αλισον για να κοιμηθουν. Κι ομως της Λιντια δεν της ερχοταν υπνος. Οσο και αν προσπαθουσε , καθε φορα που εκλεινε τα ματια της χιλιαδες σκεψεις ξεχυνοντουσαν στο μυαλο της , αφηνοντας την ξαγρυπνη. Ανακαθησε και ξαπλωσε με τροπο τετοιο ωστε το κεφαλι της να ειναι στραμμενο προς την φιλη της. Την κοιταξε. Πρωτη φορα την εβεπε να κοιμαται. Τα μαυρα μαλλια της ακομπουσαν ανακατεμμενα πανω στο μαξιλαρι της και το προσωπο της ειχε μια εκφραση γαληνια , σχεδον αγγελικη. Τα χερια της ηταν χωμενα βαθεια μεσα στα παπλωματα και το στηθος της αναιβοκαταινε ρυθμικα σε καθε χτυπο της καρδιας της. Χαμογελασε. Τι γλυκουλα που ειναι οταν κοιμαται, σκεφτηκε. Εκλεισε τα ματια της και προσπαθησε να ξαναζησει την πρωτη τους συναντηση. Την ειδε εκεινη την κρυα μερα του σεπτεμβρη, να ξεμυτιζει με βλεμμα δυστακτικο στην ταξη του κυριου Χενινγκς, με ενα πλατυ χαμογελο στο προσωπο της. Ενα χαμογελο τοσο ζεστο , τοσο φιλικο. Θυμαται τις πρωτες λεξεις που της ειπε. Θυμαται το αγχος που ειχε καθως την πλησιαζε. Γιατι οσο και αν δεν ηθελε να το δειξει, πολλες φορες ενιωθε αφανταστο αγχος και ανασφαλια. Μπορει να ηταν η Λιντια Μαρτιν , το πιο δημοφιλες κοριτσι του σχολειου στο οποιο ολες ηθελαν να μοιασουν και ολοι ηθελαν να κατακτησουν , ομως εξακολουθουσε να εχει ενα πολυ συμαντικο προβλημα: ποτε εως τοτε δεν ειχε μια αληθινη φιλη. Στην πεμπτη δημοτικου ειχε κολλητη την Σαρα Χαστινγκς, η οποια ομως μετακομισε και απο τοτε δεν την ξαναειδε ποτε. Γι αυτο λοιπον γι αυτη το να πλησιασει την Αλισον ηταν ενα τεραστιο βημα, οσο και αν δε  ηθελε να το παραδεχτει.Αναστεναξε. τα ματια της ξαναστραφηκαν προς την κοιμησμενη Αλισον, η οποια τωρα εδειχνε να βλεπει καποιο ονειρο , καθως τα χειλη της τρεμοπεζαν και μια προβληματισμενη εκφραση περιεβαλε πλεον το προσωπο της. Τι θα εκανε αραγε χωρις αυτη; Ειπε απο μεσα της και βυθιστηκε για αλλη μια φορα στις σκεψεις της. Η Αλισον αν και λιγους μονο μηνες στην ζωη της , την ειχε βοηθησει οσο κανενας αλλος. Την ειχε εμπιστευτει ,της εδειξε την αγαπη και την φιλια. Οταν ηταν μαζι της ενιωθε τοσο οικια που δεν εμπαινε στον κοπο να υποκριθει. Μαζι της ηταν η Λιντια. Οχι η Λιντια η κοπελα του Τζακσον,ουτε η Λιντια η δημοφιλης. Απλα η Λιντια. Και γι αυτην , αυτο ηταν αρκετο. Καταλαβαιναν παντα η μια την αλλη , ακομα και χωρις να μιλανε. Μπορουσαν να κατσουν ωρες ολοκληρες η μια με την αλλη αμιλητες  , χωρις ομως να νιωσουν την παραμικρη αμηχανια, γιατι τοση ηταν η οικιοτητα μεταξυ τους. Οταν καποια απ τις δυο ειχε τις μαυρες τις, αρκουσε να παρει την αλλη τηλεφωνο κ αυτη θα ερχοταν αμεσως να της συμπαρασταθει. Γιατι δεν ηταν απλως φιλες , ηταν αδελφες . Παντα εκει  η μια για την αλλη , στα ευκολα και τα δυσκολα. Βγηκε αποτομα απο τις σκεψεις της οταν το χερι της συναντησε το δικο της κατω απ τα σκεπασματα. Την σκουντηξε ελαφρα. "Αλισον κοιμασαι;" ψιθυρησε , λες και δεν ηξερε ηδη την απαντηση. Εκεινη μουγκρισε , αφηνωντας να εννοηθει πως ειχε ξυπνησει. Περασαν καμποσα δευτερολεπτα. "Να σε ρωτησω κατι ;: την ρωτησε. "Ρωτα με ..." απαντησε με φωνη βραχνη, ισα που ακουγοτανε. "Γιατι με ανεχεσαι;" την κοιταξε απορημενα. "Λιντς, τι ερωτηση ειναι αυτη;" ειπε λες και μολις ειχε πεταξει την μεγαλυτερη κοτσανα του κοσμου. "Να, εννοω... γιατι εισαι τοσο καλη μαζι μου , και γιατι με νοιαζεσαι τοσο ενω εγω ειμαι το 99% του καιρου μια ακαρδη σκυλα;" "Λιντς μου φαινεται εισαι κουρασμενη και δεν ξερεις τι λες..." απαντησε καπως ενοχλημενα. "Οχι αλι, θελω να μου απαντησεις..." ειπε και την κοιταξε παρακλητικα. Αυτη γυρισε προς το μερος της και την κοιταξε στα ματια. Υστερα ξεστομισε λες και ηταν το πιο φυσικο πραγμα στον κοσμο : "Γιατι εισαι η κολλητη μου...!" Και αφου εκλεισε για λιγο τα ματια της συνεχισε:"και μπορει να μην εισαι τελεια , αλλα εγω σε αγαπω ακριβως οπως εισαι..." καμια λεξη δεν εβγαινε απο το στομα της Λιντια. Κυριως γιατι τα λογια δεν ηταν αρκετα για  να περιγραψει αυτο που ενιωθε. Γιατι , μετα απο τοσα χρονια, ηξερε επιτελους πως ειχε βρει μια πραγματικη φιλη. Μια φιλη που ηξερε πως θα κρατουσε για μια ζωη , οτι και να συνεβαινε. Επιασε για αλλη μια φορα το χερι της κατω απο τις κουβερτες και το εσφιξε στο δικο της."σ'ευχαριστω Αλι..." και χωρις παρετερο δυσταγμους, εκλεισε τα ματια της και αποκοιμηθηκε γλυκα, ξεροντας πως  κανενα κακο δεν μπορουσε  να την αγγιξει οσο βρησκοταν με την αδελφη της....
***************************************
Πολυ μελλο αλλα ενιγουει, ειχα ορεξη για λιγο αλλυντια!

Υ.Γ. Μέχρι τέλος του μηνός θα μπει μεγαααλο πάρτ αφιερωμένο στον ντερεκ ❤✌