Once upon a teen wolf

.Ξέχασες το στυλό σου...

αυτή η σκηνή διαδραματίζεται κάπου στα μισά της 4ης σεζόν, δηλαδή λίγο καιρό μετά απ τον θάνατο της Άλισον, και είναι κατα κάποιον τρόπο το δικό μου αντίο σε αυτόν τον καταπληκτικό χαρακτήρα...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Σκότ προχωρούσε στα σοκάκια του Beacon Hills. Έκανε κρύο , αλλά δεν τον ένοιαζε. Προχωρούσε αποφασισμένος. Αυτή την φορά δεν θα δείλιαζε. Θα το έκανε, για εκείνη. Περπατούσε αρκετή ώρα ώσπου έφτασε στον πολυπόθητο προορισμό του.

''ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΟΥ BEACON HILLS ''

έλεγε πάνω απ τη πόρτα του νεκροταφίου με παλιά , ξεθωριασμένα γράμματα . Στην αρχή κοντοστάθηκε. Όμως έδειωξε και τους τελευταίους δισταγμούς και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα, έσπρωξε την παλιά τσίγκινη πόρτα και μπήκε μέσα. Διέσχισε τον κεντρικό διάδρομο και άρχισε να περιφέρεται ανάμεσα στους τάφους. Τα μεγάλα μαρμάρινα μνήματα του προκαλούσαν ένα ανεξήγητο ρίγος. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν χάσει την ζωή τους... Βέβαια αυτός ήταν ο κύκλος της ζωής και ούτε καν αυτός, ο πανίσχυρος Άλφα δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να το αλλάξει αυτό... Υπήρχαν όμως και μερικοί που χάθηκαν άδικα.... και ο καθένας από αυτούς είχε την δικιά τους ιστορία... Άθελά του , στο μυαλό του εμφανίστηκαν εικόνες που προσπαθούσε από καιρό να ξεχάσει. Σκέφτηκε την Έρικα,να Πεθαίνει μετά από πολλά βάσανα από μια αγέλη άλφα. τον Μπόιντ,να πεθαίνει μόνο και μόνο για να πάρει ο Ντέρεκ μια δύναμη που δεν ήθελε εξαρχής. τον Έιντεν, να πεθαίνει για να αποδείξει στην Λίντια πως δεν ήταν τόσο κακός όσο νόμιζε τελικά. Η Άλισον... σε αυτή τη τελευταία λέξη , δάκρια ήρθαν στα μάτια του.Βλεφάρισε νευρικά προσπαθώντας να τα διώξει. Εκείνη τη στιγμή σταμάτησε απότομα πάνω από έναν τάφο. Ήταν φτιαγμένος ολοκληροτικά από κατάλευκο μάρμαρο , πιο άσπρο κ απ το χιόνι. Δίπλα στην επιτύμβια επιγραφή υπήρχε η φωτογραφία ενός κοριτσιού. Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα και έπεφταν όμορφα πάνω στους κατάλευκους ώμους της. Το χαμόγελό της πανέμορφο , τόσο ζεστό που σε έκανε να ξεχάσεις το κρυο που σε περιέβαλε. Τα δόντια της κατάλευκα γλύκαιναν το πρόσωπό της ακόμα πιο πολύ. Μα το πιό όμορφο πράγμα πάνω της ήταν τα μάτια της. Τα μεγάλα , καστανά της μάτια , τα οποία αντανακλούσαν αγάπη και αφωσίοση, μάτια που πρόδιδαν χαρακτήρα απ τη μια γλυκό , και απ την άλλη κάποιας που θα έκανε τα πάντα για αυτούς που αγαπά. Τα μάτια μιας πολεμίστριας . Τα μάτια που ο Σκοτ ερωτεύτηκε, και που τόσο του ειχαν λείψει. Έκατσε πάνω στο κρύο μάρμαρο και ατένισε τον ορίζοντα, χαμμένος στις σκέψεις του. Αφού άφησε μερικά λεπτά να κυλίσουν , γύρισε το κεφάλι του για να αντικρίσει ξανά την φωτογραφία της. Αλήθεια, πόσος καιρός πάει από την τελευταία φορά που την είχε δει; Την φαντάστηκε εκείνη την μοιραία νύχτα στο Oak Creek , να φορά εκείνο το κοντό μαύρο της φόρεμα και με το τόξο της να προσπαθεί απελπισμένα να αποτρέψει τα Όνι απο το να πληγώσουν τους φίλους της . Χαμογέλασε. Τον διασκέδαζε πολύ η εμμονή της να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σώσει τους φίλους της . Για μια στιγμή έκλεισε τα μάτια του και σχεδόν την ένιωσε πάνω του , σχεδόν ένιωσε τα χείλη της πάνω στα δικά του, να προσπαθούν να του χαρίσουν ένα φιλι για μια τελευταία φορα. Άνοιξε τα ματια του. Κανείς δεν φαινόταν τριγύρω... κι όμως ένιωθε τόσο αληθεινό... έπρεπε να είναι αληθεινό... κι όμως παντού επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Αναστέναξε. Ποτέ ως τότε δεν είχε συνιδιτοποιήσει πόσο του έλειπε. Ποτέ ως τότε δεν είχε συνιδειτοποιήσει πως του ήταν απαραίτητη, πως τον ολοκλήρωνε , πως δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν. Στο μυαλό του πετάχτηκαν σαν κεραυνός εκατοντάδες αναμνήσεις. Την Άλισον να του χαμογελά γλυκά την πρώτη φορά που αυτός γυρνά να της μιλήσει, την Άλισον να του ψιθυρίζει ενθαρρυντικά όταν αυτός απέτυχε μια βολή στο μπόουλινγκ , την Άλισον να φωνάζει το όνομά του κατα την διάρκεια ενός αγώνα λακρός, Την Άλισον να τον αγκαλιάζει , την Άλισον να χορεύει μαζί του, την Άλισον να τον φιλά για πρώτη φορά στα σκοτεινά αποδυτύρια, την Άλισον κι αυτόν να κάθονται στη στέγη του σπιτιού της και να κάνουν οράματα για το μέλλον,την Άλισον να του λέει πως τον αγαπά... Δεν μπόρεσε να το αντέξει άλλο. Κατάρρευσε πάνω στον μαρμάρινο τάφο και άρχισε να κλαίει καταρρακτοδώς. Σε τι οφελούσε άλλωστε να το κρατάει μέσα του; κι αν τον έβλεπαν; σκασίλα του. Έμεινε πάνω στο κρύο μάρμαρο ώρες ολόκληρες, θρηνόντας την χαμμένη του αγάπη. Όταν ο ήλιος άρχισε σιγά σιγά να ανατέλει, σήκωσε το κεφάλι του και σκούπισε τα κλαμμένα του μάτια. Αφού συνήλθε λίγο , έβαλε το χέρι του στην τσέπη του και έβγαλε ένα στυλό... Τον ακούμπησε ευλαβικά πάνω στον τάφο και ψιθύρισε απευθηνόμενος στην Άλισον :''Σε περίπτωση που τον ξεχάσεις ξανά...'' Έσκιψε και φίλησε απαλά την εικόνα της αγαπημένης του. Δεν ήξερε αν ήταν μονάχα ιδέα του η αν συνέβει στ'αλήθεια, αλλά θα ορκιζόταν πως είδε την εικόνα να του χαμογελά... Χωρίς να γυρίσει την πλάτη του , άρχισε να απομακρύνεται με αργά βήματα... ''Σε αγαπώ Άλισον'' Ψιθύρησε καθώς άφηνε πίσω του το νεκροταφείο για να επιστρέψει σπίτι του.

Την επόμενη μέρα που ξαναεπισκέφτηκε τον τάφο , ανακάλυψε προς μεγάλη του έκπληξη πως ο στυλός δεν βρισκόταν πλέον εκεί...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~Ελπίζω να σας άρεσε ^^ μακάρι να υπάρξει καμία τέτοια σκηνή στην σεζόν 5!