Once upon a teen wolf

Our red string of fate.

"I crave you.
From the tip of your
Skull to the curve of your ankles
I crave you
I want to crawl inside your soul and listen
To your soft heartbeat and your blood
Running through your veins
I crave you."

Ήταν ένα όμορφο φθηνοπωρινό απόγευμα. Τα φύλλα έπεφταν από τα δέντρα και σκέπαζαν τα βροχερά σοκάκια του Beacon Hills. Σε ένα απόμερο σημείο της πόλης, μια φλογερή κοκκινομάλλα καθόταν αναπαυτικά στον καναπέ της δίπλα από την φωτιά, κοιτάζοντας επίμονα μια στοίβα παλιά DVD που βρίσκονταν μπροστά της.

-Μα Λιντια σου λέω θα σου αρέσει...
-Όχι.

-Μα αν δεν του δώσεις έστω μια ευκαιρί-
-Όχι!

-Μα στο ορκίζομαι , είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα, πρέπει έστω μια φορά στην ζωή σου να-

-Σταιλς.

Είπε, γυρίζοντας για να αντικρίσει τον νέο. Καθισμένος δίπλα στα πόδια της , τα πανέμορφα κάστανα μάτια του αποκτούσαν το θερμό χρωμα του μελιού κάτω απ την θαμπή λάμψη της φωτιάς.

-Στο έχω πει ένα εκατομμύριο φορές, και θα αρκεστώ να το πω άλλη μια. ΔΕΝ πρόκειται να δούμε το Star Wars.

Ο Σταιλς άφησε να του ξεφύγει ένας αναστεναγμός απογοήτευσης.

-Άξιζε τουλάχιστον η προσπάθεια. Τι θες να δούμε λοιπόν; 

με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη, του έκανε νόημα με το δάχτυλο της να διαβάσει το εξώφυλλο του DVD που κρατούσε στο χέρι της.

-Το notebook; ξανά; είσαι σίγουρη;

ρώτησε χωρίς να προσπαθεί να κρύψει έναν φανερό τόνο απελπισίας στην φωνή του.

-για δυο πράγματα δεν αστειεύομαι ποτέ Σταιλς Στιλινσκι. Την κβαντομηχανική, και το Notebook.

Του απάντησε χωρίς να πάρει το βλέμμα της από πάνω του, τινάζοντας μια Μπούκλα που έπεφτε μπροστά από τα μάτια της. Και χωρίς παρετειρω εξηγήσεις, του έγνεψε προς το DVD player. Γνωρίζοντας πολύ καλά πως το να φέρει αντιρρήσεις δεν θα οδηγούσε πουθενά, και  βρίσκοντας  μια περιέργη ευχαριστηση στο να ικανοποιεί τα αιτήματα της μικρόσωμης φίλης του, κατευθύνθηκε προς το τραπεζάκι κάτω από την τηλεόραση και ρύθμισε το μηχάνημα, προσπαθώντας να κρύψει ένα χαμόγελο που έσκαγε στο πρόσωπο του. Λίγες στιγμές αργότερα και οι δυό τους καθόντουσαν δίπλα δίπλα στον καναπέ, καθώς η πρώτη σκηνή της ταινίας άρχισε να παίζει. Η ώρα κυλούσε, και καθώς η Λίντια κοιτούσε εκστασιασμένη τον Νόα να φιλάει την Άνι κάτω από την βροχή, τα μάτια του Στάιλς ήταν καρφωμένα κάπου αλλού. Η αλήθεια είναι πως ήταν όμορφη. Τόσο γαμημένα όμορφη. Πάντα το ήξερε δηλαδή. Για εκείνον, η Λίντια Μάρτιν ήταν το πιο όμορφο πλάσμα στο κόσμο. Αλλά εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, κάτω από το τρεμοπαίζον φως της φωτιάς... Δεν περιγράφεται με λόγια.