PARANOYA

3.Bölüm

Aile..Türk Dil Kurumu'na göre aynı soydan gelen veya aralarında akrabalık ilişkileri bulunan kimselerin tümü,toplum içindeki en küçük birim anlamına gelir.Peki ya ailenin içindekiler ? Onlarında anlamı var mıdır sözlükte ? Aile sevgisi nedir ? Bir babanın kızına sarıldığında ki duyguları anlatmaya,tanımlamaya güç yeter mi ? Bir annenin kızının saçlarıyla oynamasında hissedilen huzur nasıl dökülür ki kelimelere ?

Küçük bir çocuktum henüz,10 yaşındaydım sanırım.O akşam babam beni lunaparka götürmüştü.O kadar mutluydum ki.Annem bizimle gelmemişti yorgun olduğunu söylemişti.Eve döndüğümüzde sevinçle annemin yanına koştum neler yaptığımı anlatmak için ama o gülümsemiyordu.Gözleri kızarmıştı,şişmişti.Annemi o halde görünce bir kaç adım geriledim ve babama çarpmıştım.Hemen ona sarıldım,babam hiçbir şey demeden beni odama götürüp uyumamı söylemişti.Çocukluk işte,babam odada çıkar çıkmaz yatağımın altına girip saklanmıştım.

Annem öyle bağırıyordu ki,kulaklarımı kapatmıştım duymamak için.Bir kadından bahsediyordu, fotoğraflardan,mesajlardan.Kırılma sesleri geliyordu.Babam birşeyler anlatmaya çalışıyordu ama annem sürekli bağırıyordu.Kulaklarımı kapatıyordum ama hiçbir işe yaradığı yoktu! Keşke o an kafamı bir yere çarmış,bayılmış olsaydım keşke..

Ertesi sabah hiçbir şey olmamış gibiydi.Herşey aynıydı.Sanki dün hiç bağırış çağırış olmamış gibi.Ondan sonra ki günlerde de herşey aynıydı.Ama ben hala o günün şokundaydım. Okulda ruh gibi dolaşıyordum.Çıkış saati gelmişti,tam servise bineceğim sırada bizim arabamızı gördüm. Babam arabamızın kapısını açmış bir kadının binmesini bekliyordu.Sarışın,mini elbiseli bir kadın.Yüzünü tam görememiştim o zaman ama saçları öylesine iğrenç bir renge sahipti ki. Hala gözümün önünden gitmiyor o renk.

Neden bilmiyorum ama o zaman gitmemiştim babamın yanına.Sanki hiçbir şey görmemişim gibi gidip servisime oturmuş,eve gitmeyi beklemiştim.Eve gidince anneme herşeyi anlatmıştım.Akşam yine büyük bir tartışma kopmuştu.Ama babam..Babam benim olmayan şeyler gördüğümü,birkaç seferdir de buna rastladığını söylemişti.Annemde bende fazlasıyla şaşırmıştık. Özellikle ben öylece kalmıştım.Annem beni odama götürüp yatağıma yatırmış,saçlarımdan öpmüştü.Annem odamdan çıktıktan sonra hiç ses duymamıştım.Ne oluyordu anlamamıştım o zamanlar.Aklım ermiyordu,küçük bir çocuktum.En fazla ne olabilirdi ki.

Ertesi sabah annem ve babam beni psikoloğa götürmüşlerdi.Bilmem kaç saat hiç susmadan ağlamıştım.Evet belki küçük bir çocuktum o zamanlar ama babam dediğim adamın gerçek yüzünü ilk defa o zaman görmüştüm.Bana yaptığı bu şeyin cezasını çekmesini istemiştim.O da benim kadar çok ağlasın istemiştim.Ona da inanmasınlar istemiştim.10 yaşında falandım dedim ya küçük bir çocuktum o zamanlar.Küçük ve masum.

Daha sonra kliniğe yatırıldım.Olmayan hastalığı tedavi etmeye çalıştılar.İnkar ettim.Avazım çıktığı kadar bağırdım herkese,anlamadılar.Anlatmaya çalıştım,ayaklarına kapandım,dinlemediler.Bir gün gelip birinin beni bu cehennemden kurtaracağı umuduyla ayakta kaldım.Dedim ya küçüktüm o zamanlar.Daha tanımıyordum insanları.Ne annem vardı artık ne babam.Evet küçüktüm ama nefret denen duyguyu yaşayamayacak kadar küçük değil..

Günler geçti,haftalar geçti,aylar,yıllar geçti.Büyüdüm,gördüm,öğrendim.Bu halde olmamın tek sebebinin sadece babam dediğim adamın yalanlarını örtmek için olduğunu gördüm.Karamsarım evet.Çünkü hayatta ilk darbeyi babamdan yedim ben.Öz babamdan.Canımdan kanımdan olan babamdan.Ne güven bıraktı bende ne sevgi ne de bir his.Beni çıkmaza sürükleyen,dibe iten,beni yapayalnız bırakan babamdı.Annemse ona inanmayı seçti.Annem bir kez olsun beni dinlemedi bile.Annem..

İlkokulu zar zor tamamladıktan sonra liseye geçtim.Lise 2. sınıftayken krizlerim olmaya başladı ve yeniden kliniğe yatırıldım.Devamsızlık nedeniyle okulumu dondurdum ve iyileştiğimi düşünüp beni o cehennemden çıkardıklarında 2. sınıfı yeniden okumak zorunda kaldım.Hayatım cehennemden farksızdı.Bir yalan uğruna hayatım bitmişti.Ama toparladım.Tek başımaydım.Başıma ne gelirse gelsin hep savaştım.Güçlü gözükmeye çalıştım.Artık ne kadar becerebildiysem.

--

Babam şimdi tam karşımda bir kadınla gülüşüyordu.Hayır rüyada falan değildim,halüsinasyon falan da görmüyordum.Yani umarım.

Yılların kazandırdığı bir tecrübe varsa o da somut bir kanıt oluşturmaktı.Bu sefer oyunu kazanan ben olacaktım.Üzgünüm sevgili babacım.Bu sefer fena halde köşeye sıkıştın.

Cep telefonumu çıkarıp bir kaç tane fotoğraf çektikten sonra,video kaydını açtım ve takibe başladım.Babamın yüzünün gözükmesine dikkat ediyordum.Bu sefer iki üç kıytırık yalanla kurtaramayacaktı.Bu sefer hayatımı mahvedemeyecekti.Bu sefer biten o olacaktı,onun hayatı olacaktı.Tam da hakettiği gibi.

O adam yüzünden bu hale gelmiştim ve kurtulamıyordum işte.Paranoyalardan,bu yaşadıklarımdan o kadar sıkıldım ki.Ama kurtulamıyorum işte.Yapamıyorum.Ne bana destek olan bir ailem,ne arkadaşlarım,ne bir dostum,ne de bir sevgilim vardı.Beni anlayan,hisseden birisi için neler vermezdim ki..Sırf önyargılar yüzünden,yanlış anlamalar yüzünden durumumu bilen herkes benden uzaklaşıyordu.Pardon kaçıyordu.İstemiyordum işte böyle olmasını.Kim isterdi ki..

Acaba Demir ne yapıyordur şimdi..Güzel,huzur dolu,sıcacık bir aileye sahiptir belkide benim aksime.Ya da eğlenceli arkadaşlara.Belki onu anlayan,her anında yanında olan bir sevgilisi de vardır.Onu ağlayarak gördüğümden beri aklımdan çıkmıyor.Bana sarılışı,sarıldığında hissettiklerim.Garip.Gerçekten hislerime güvenen,hislerimle hareket eden bir insanım.Ve şuna eminim ki o bana sarıldığında hissettiğim şeyler normal değildi.

Nerden aklıma geldi ki acaba Demir birden bire.Şu an mutlu olmam gerekirdi,babam denen o adamı bitireceğim için ama hiçbir şey hissetmiyordum işte.İlaçların kötü yanı da bu.Ottan farksız oluyor insan.Belki bir gün biter bütün bunlar ?Ah,kimi kandırıyorum ki.Peki neden hala Demir'i düşünüyordum? Hiç tanımadığım,sadece bir kez gördüğüm birini hala neden düşünüyordum ki?

Ah hayır..Sanırım bugün için bir tesadüf yeterdi!