EXIST

Chapter II

[Present]

Pagkabalik ng magkapatid sa Pilipinas parehas sila tinulungan ng kanilang mga kamag-anak na makalimutan ang pangyayari na ito. Dahil ang bunsong kapatid ang pinakanakasaksi ng nangyari siya ang hirap na makalimot. Halos 2 taon na tulala at lutang ito. Hindi kumakausap ng mga tao kahit mga pamilya niya. Iba ang tumatakbo sa isip nya sa 2 taon na ito. Gusto niya na may sisihin. Gusto na may gawin. Takot lagi siya at lagi niya ito napapnaginipan ang pangyayari. At noong siya ay natuto na uli makisama at magsalita lahat ay natuwa. Akala nila babalik na sa dati at normal ang lahat. Ngunit di nila inaasan na may malaking epekto pala ito kay August.

"Doc, Ano po bang nagyayari sa anak ko?" Tanong ng ama sa doctor.

"He is still in trauma. Effect ito nang nangyari sakanya. He is making another character and attitude para makalimutan niya ang nagyari."

"Dahil doon kaya ganto ang inaakto nya? Pero halos 1o years na nakalipas ang pangyayri na iyon."

"Mister ganun po talaga.. Lalo na at siya ang nakasaksi ng nangyari. At nakita niya mismo sa harap niya ang pagkamatay ng ina."

"Dok may reseta po ba kayo na pwedeng ibigay?"

"Sorry sir, pero ang kelangan ay tulungan niya ang kanyang sarili at tulong ninyo. Wag kayo susuko sakanya. Ito po sir may ibibigay akong gamut pero hindi ito para mabago ang ugali. Para ito na makatulog siya ng maayos at kumalma ang isip niya"

"Salamat Dok,"

"No problem sir" Just consult me anytime sa mga changes niya."

"Yes.. Thank you talaga"

Umalis na ang ama sa ospital. Labis padin ang pag-aalala niya sakanyang anak. Pagkatapos kasi nito makapagsalita nagiba ang ugali nito. Hindi na sya ang sweet at mabait na bata bagkus naging masama ang ugali nito. Lumayo ang loob ng anak sakanya. Pilit sinisisi ni August ang ama sa pagkamatay ng kanyang ina. Pero dahil mahal ng ama ang anak hinahayaan niya lang ito. Lalo ding suma sama ang ugali nito dahil ito ay nakikipagbarkada.

3:00 am dumating ng lasing si August.

"Hey! August Anong oras na.. Lagi ka nalang umaga umuuwi aa. Wala kabang planong maganda sa buhay mo? Anak maawa ka sa sarili mo." Sita ng ama kay august ng makita niya ito na paakyat na sakanyang kwarto.

"Oh please!~ Not now. Too tired." Sagot nito habang patuloy sa paghakbang sa hagdan.

"Stop august! Stay in your place!" utos ng ama. Dahil dito naalala nanaman niya ang pangyayari sakanya. Katulad kasi ito nang sinabi sakanila noon,

"Aah! Aah!" Sigaw niya habang hawak ang nananakit na ulo. Nilapitan siya ng kanyang ama.

"What's happening son? Are you okay?" tanong ng ama habang hawak ang balikat ng anak.

"Aaah! Leave me alone! Don't touch me!" tulak ng anak sakanyang ama. Pagkatapos tumakbo ito papasok sa kwarto habang umiiyak. Patuloy ang pagbalik sakanya ng kanyang alaala. Nakatulog siya paunti unti dahil sa pagod ng kanyang mata sa pag-iyak.

Marami nang balita ang dumadating sa ama sa mga ginagawang kalokohan ng Anak. Gusto niya magalit pero andun ang awa sa anak sa dinadanas nito.

Kinabukasan ng tanghali.

"Mag-uusap tayo August" Naabutan ng ama na kumakain ng tanghalian ang anak.

"Don't have time. Alis na ako." Cold na sagot sa ama. Akmang patayo na ito pero hinawakan siya ng ama sa balikat.

"I said let's talk. Maupo ka at kakausapin kita!" sagot ng ama na may tanong may awtoridad sa anak.

"Geez..Para san?"

"Bakit ka nagkakaganyan?"

"Tss. As if di mo alam?"

"Bakit ako ang sinisisi mo?"

"Sino ba dapat ang sisihin ko?"

"Anak! Parehas tayong nawalan. Parehas tayong nangungulila sa mommy mo. Please stop acting like this.

"Haha! Hindi! HINDI! Hindi tayo magkaparehas! Noong panahon nayon wala ka! Noong panahon na dapat andun ka para magprotekta samin Wala Ka! Kaya wag na wag mong sabihan na magkaparehas tayo. Hindi mo alam kung gaano kasakit Makita sa harap mo na mamatay ang mommy! Dahil wala ka dun!

"Anak parehas natin di gusto ang nangayari! Humihingi ako ng tawad kung ayan ang tingin mo. Please.. Son you need to help yourself. Kelangan mo na makamove on. And live your life as a normal person again. Pagbigyan mo kami na tulungan ka. Na unawain ka"

"No! I don't need you! Di ko na kayo kelangan ngayon! It's too late. Sana noon niyo yan inisip." Tumayo si august at agad agad na siyang umalis.

Hindi na mapigilan ng Ama ang lungkot. Sinisisi niya din ang sarili niya sa pangyayari at nangyayari sa anak. Hindi na niya alam ang gagawin niya.

"Dad.." Nilapitan siya ng panganay na anak at niyakap. Patuloy siya sa pagluha.

"It's okay dad! Magiging okay din siya. Let us not lose hope" sambit ni Peter sa ama.

"Salamat Peter. Salamat"

Hindi maitago sa ama ang lungkot. Hindi niya na alam ang gagawin. Pero patuloy na nilalagay sa isip ko kelangan niya maging matatag para sa anak. Nalulungkot siya na sana ay kasama niya ang kanyang asawa ngayon..

----

Thank you for reading guys~ :) Lovelots <3 Hehe

-Mrs.Kim-