Max: The Queen of All

Kabanata 25

Maxine

Tulala akong nakaupo sa loob ng malapit na Pet Shop kung saan kami nagpunta. Mugto ang mga mata't tuyo ang lalamunan at may magulong buhok ko sinugod sa hospital si Vanilla. I didn't even bother changing my clothes. Suot ko pa rin ang uniform ko hanggang ngayon. May ilang bahid pa ng dugo at luha ni Vanilla ang uniform ko.

My heart is pounding fast. My hands are shivering. Walang ibang laman ang isip ko kun'di ang sitwasyon ni Vanilla. Ano nangyari? May napakain ba akong mali at bigla siyang nagkaganito? Saan niya nakuha 'to? I saw this coming but didn't expect it to be this early. I thought that I'm prepared, and ready but I'm not.

''Kuya. Ba't ang tanggal? Kailangan nang matingnan ni Vanilla, o... Kuya please.''

Halos lumuhod ako sa harap ni Kuya Marcus dahil pakiramdam ko bawat minuto ay katumbas ng hininga ni Vanilla. Kita ko naman ang awa sa mga mata niya habang nakatingin sa akin. Wala rin siyang magawa kun'di ang maghintay.

''Maghintay lang tayo, ine. Malakas si Vanilla,'' mahinahong sabi ni Kuya.

Nanlabo lalo ang mga mata ko habang hawak ang paw ni Vanilla. She keeps on whimpering while staring at me. Kita ko ang pamumuo ng tubig sa gilid ng mga mata niya. I felt like Vanilla is telling me how painful she feels right now. Vanilla is telling me where it hurts. Wala na nga lang ako magawa kun'di ang titigan siya. I never thought that I'll feel this again.

Nervousness, and anxiety are creeping all over my system. I bit my lower lip because I can't do anything but to blame myself. It's my fault. This is all my fault. Everything is happening wrong, and this is all my fault.

"Please, baby. Kapit ka lang kay mommy," I felt my dry throat.

My baby whimpers again. Helplessly. I stared at Kuya Marcus. Pati rin siya ay na-abala ko kasi magpapahinga na nga lang siya pag-uwi ay iistorbohin ko pa. Ate Cha texted me but she didn't want to go out. She called Dad with her.

Hanggang ngayon ay takot na takot pa ring lumabas si Ate dahil sa nangyari. Ni bumili mag-isa sa tindahan ay 'di niya magawa. I bit my lower lip. Pati sa pagtrabaho ay hinahatid na siya nila Dad.

''Bitawan mo muna, ine. Hayaan mo i-check ng vet.''

Kuya Marcus, and Kuya Jio was here for me all way long. Sa labas lang kami dahil may mas nauna pa sa amin na pasyente. Nanahimik na lang ako habang nakaupo at dinamdam ang sakit ng dibdib ko. Nginig ang mga kamay kong hinugot ang cellphone ko mula sa bag.

I texted him, but why he's yet here? Na-alala ko kung paano niya ako tanungin tungkol sa vitamins ni Vanilla. I let my chest clenched in pain as as I stare at the movement of the wall clock's secondhand. I wonder why he's not responding. Is he busy? No, I bit my lowerlip...

He said that he has an urgent too attend, right? May sarili rin naman siyag problema. Di naman na p'wedeng puro ako na lang ang isipin ng mga tao.

''Hayaan mo na, ine... baka busy 'yong tao, 'di ba may negosyo sila ng nanay niya? Baka 'di pa nakikita 'yong text mo!'' Kuya Jio said. Umismid siya dahil siguro sa panay ang tingin ko sa cellphone. Pinalupot niya ang makapal na itim na tela sa bandang puwetan ni Vanilla.

Tulala akong lumingon sa labas at mula sa malayo ay tinitigan ko na lang ang pamilyar na lalaking lumabas mula sa taxi. Suminghot ako at pinunasan ang nanlalabo kong mga mata dahil sa luha. I saw someone in a distant walking towards me wearing our school uniforms. . . but he was not the person I expected to come.