Meraba belki unuttunuz fici aylar gecti ama kimse okumuyodu zaten o yuzden yazmiyodum
Ama bu kurgumu sevdigimden oylece durmasina gonlum razi gelmedi devam edeyim de en azindan finali olsun dedim.. İyi okumalar hâlâ okuyan varsa 💗
⋆ ˚｡⋆୨୧˚ ˚୨୧⋆｡˚ ⋆
-bana gösterdiğin kalp ve verdiğin o aşk yalan.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•Ay çocuk•
Seokjin gideli 3 gün, Eunho beni bu odaya kapatalı 2 gün oldu.
Acıkmıştım, halsiz ve yorgundum. Bayılacak gibi hissediyordum. Boğazım kurumuştu, her yutkunduğumda canımı yakıyordu artık.
Kıpırdamadan yatakta iki büklüm uzanırken demir kapı sesli bir şekilde açıldı. Kafamı o yana çevirmeye fırsat bulamadan yatağın önüne gelip bana bakmaya başladı Eunho.
Ters bakışlarla aşağıdan ona bakarken iğrenç suratına tükürmek istemiştim. O ise eğilip yüzündeki pis sırıtmayla bana bakıyordu.
"Az önce kimden telefon aldım biliyor musun Namjoon?"
Ne saçmalıyorsun dercesine yüzüne bakıp bir şey demediğimde sırıtarak devam etti. "Seokjin'in kaldığı hastane aradı."
Dediğinde gözlerim büyüdü. İstemsizce içimi endişe kaplarken yutkundum. Ona bir şey mi olmuştu?
Ama onun için endişelendiğimi belli etmek istemezdim, bu yüzden bozuntuya vermeden mimiksiz suratımla yanıtladım onu. "Bunu bana neden söylüyorsun?"
"Benimle konuşmak istediğini söylemiş ve şimdi ziyaret saati var. Yanına gideceğim. 'Senin gibi bir insanı nasıl sevebildi?' diyordun, sevmese neden benden kurtulmuşken tekrar yanında istesin?"
O sırıtarak bunları söylerken hissizce güldüm. Acınasıydı cidden. Beni değil kendini inandırmaya çalışıyordu Seokjin'in hâlâ onu sevdiğine.
Ama aklıma takılmıştı yine de, Seokjin onunla ne konuşacaktı ki? Olan bunca şeyden sonra yanına mı çağırmıştı bir de?
Aklıma doluşan düşünceler huzursuzca kıpırdanmama neden oldu, ona orada verilen ilaçlar aklını bulandırmıyordu değil mi? Umarım bir planı vardı, yoksa Eunho'nun yüzünü bile görmek isteyeceğini sanmıyordum.
"Siktir git o zaman Eunho. Neden bana haber veriyorsun?"
İçimi yüzüne tekmeyi basma isteği doldururken sırıtmasını izledim. "Ben gelene kadar o gün bana söylediğin saçmalıkları düşün dur. Kim bilir, geldiğimde özür dilersen belki affederim seni ve yemek yemene izin veririm."
"Senden özür dilemek mi? Açlıktan geberip giderim daha iyi."
"Gebermene izin veremem, sen benim bir numaralı korumamsın. Sensiz ne yaparım ben?"
