فى احد الاماكن بقرب من جامعه القاهره
كانت تقف مريم بجانب سيارتها
غاضبه من صديقتها ندى
كانت تتصل بها ولكن لا ردمريم بغضب: ماشي يا زفته كل ده تأخير بس لما اشوفك
ندى من وراء مريم: انا عارفه لو حلفت ان الطريق كان زحمه مش هتصداينى صح
مريم بعد ما لفت ولقيت ندى وراها راحت عندها ومسكتها من لياقه القميص وقالت بعصبيه ونبره مرعبه:
انتي هتستهبلى انا لسه جايه من الطريق ده ومكنش فى حاجهندى بخوف وتوتر وهي تبلع ريقها:
ها.. انا.. اقصد.. يعنيمريم بعجله وعصبيه : انتي لسه هتهتهى خلاص بس والله حسابك معايا بعدين تمام
ندى وهي بتحاول تغيير الموضوع: تمام بس قوليلي اه الحلاوه دي
كانت بتقول كده على ملابس مريم
فهى كانت ترتدى سلوبتا جينز وشانطاه بلون رصاصى وكوتشى بلون الابيض وعامله شعرها كعكه فيضاويه فكانت جميله جدامريم
مريم: شكرا بس بردو مش هتخيل عليا ومش هعديها
ندى: خلاص يا حجه مانتي عارفه هي اول مره اتأخر وبعدين اى رايك فى اللوك بتاعي حلو صح
مريم باستغراب: هو حلو بس انتي اول مره تلبسى كده انتي بتحبي الفساتين القصيرة صح
ندى: ايوا انا لسه بحب الفساتين بس تغير
كانت لابسه قميص ابيض عليه بنطلون زيتونى وعامله شعرها كيرلي فكانت ايه فى الجمال
ندى