Mavi Mucize

0.2

Merhaba, hoşgeldiniz.

İyi okumalarrr!
------

"Aileniz, konu aileniz Mavi Hanım. "

Bu cümle kafamdan çıkmıyordu. Kulaklarımda yankılanıyor ve strese sokuyordu.

Bu cümleden sonra telefondaki adam 2 gün sonrası 15.00 için randevu vermiş ve cevabımı bile almadan kapatmıştı.

Çok zordu ailesizlik. Ben hayatın kara listesine çok küçük yaşta alınmıştım. Doğar doğmaz yetimhaneye bırakılan ben.

Hoş, adımı bile yetimhane müdürümüz vermişti ya.

Şimdi ise aradan 25 koca sene geçmiş, ben kendi ailemi kurmuşken adamın biri beni arıyor ve ailem hakkında konuşmak için adını bile ilk kez duyduğum hastaneye çağırıyordu.

Tabii ki de gitmeyecektim.

Ani bir titreme gelince kollarımı kendime sardım. O konuşmadan sonra çocukları kendi hallerine bırakmıştım ki zaten çoktan barışmışlardı. Ardından biraz babalarıyla konuşturup akşam yemeğinden sonra uyutmuşum. Uyku düzenlerine dikkat ediyordum, saat 8.30 da uyuyor oluyordu.

Saatlerdir oturduğum balkondan kalkarak gerindim. Düşüncelerim beni boğacak hissi verirken tamamen dalmıştım ve fazlasıyla belimin ağrıyacağından emindim.

Masanın üzerindeki telefonum ve çoktan bitmiş kahve fincanımı alarak içeriye girdim ve lacivert sürgülü kapıyı kapayarak kilitledim.

Duvardaki mat siyah saate kaydı gözlerim.

2.49

Sandığımdan da fazlaca bir süredir balkondaydım anlaşılan.

Yatağıma girerek telefonumu şarja taktım. Açılan ekrandaki bildirimi görünce kaşlarım çatıldı.

Neden önceden görmemiştim?

Çağan : Güzelim haber vermemi istemiştin. İşimiz tamamen bitti. Sabah kollarımdasın. (22.34)

İçimdeki özlem tekrar gün yüzüne çıkarken gözlerim doldu. Çok özlemiştim onu bir kaç gün görmememe rağmen. Ve şuan ona çok ihtiyacım vardı.

Telefonumu komidinin üzerine bırakarak sağıma döndüm ve muhtemelen kızarık şişmiş gözlerimi kapatarak kendimi uykuya bıraktım.

~~~~~~~~~~~~~~~~
Yazar Anlatımı

"Anne"

"Annecim"

"Anneee"

"Yaaa annee "

Deniz; annesinin başında civciv gibi incecik sesiyle ciyaklarken, Mavi yavaşca gözlerini araladı.

Önce oğluna ardından pencereden dışarı baktı.

Hava henüz yeni aydınlanıyordu.

Oğluna döndü tekrar, yüzünden huzursuz olduğu anlaşılıyordu.

"Bebeğim noldu? Neden ayaktasın bu saatte? Bir şey mi oldu? " dedi çatallaşmış sesiyle.

Deniz kafasını aşağı yukarı salladı iki kez.

Mavi, yataktan tamamen kalkarak yatağın ucuna oturmuş oğlunu düşmemesi için kendine doğru çekti.

"Ne oldu bebeğim? Neyin var? " derken bir yandan elini çoktan alnına koymuştu.

Ateşi yoktu.

"Annecim burası çok acıyor" dedi Deniz eli ile karnını göstererek.

Kafasını salladı, sürekli olan bir şeydi Deniz'de.