Mavi Mucize

0.1

Hoşgeldiniz. 💙

İyi okumalar!

_
_

"Anne! Anne iyi misin? "

"Annecim noldu neyin var? "

"Aç kapıyı annecim"

"Anne bir şey de korkuyorum! "

Kızımın endişeli sesiyle kendime gelmeye çalıştım. Başım dönüyordu.

Salonda otururken aniden midem bulanmış ve kendimi nasıl banyoya atıp ne ara istifra ettiğimi anlayamamıştım.

Küçük kızımın korktuğunu bildiğim için toparlanmaya çalıştım, ancak dönen başım bana hiç yardımcı olmuyordu.

Gözlerimi kapattım bir kaç saniye, ancak kapının ardından gelen hıçkırık sesi ile dayanamayarak ayağa kalktım. Sifonu çekerek kapıya adımladım.

Kapıyı açarak kızımın ellerinden tutup ondan destek aldım. Halsiz adımlarla salona girdim.

Yaklaşık 1 haftadır çok halsizdim ara ara midem de bulanıyordu ama ilk kez böyle olmuştum uzun zaman sonra.

Kızım yanıma gelerek yüzüme dokundu ve peltek peltek konuştu.

"İyi misin annecim? Çok korktum ben. "

"İyiyim annecim merak etme sen. " dediğimde gülümsemişti.

Alnına bir öpücük kondurup geriye yaslandım.

Yazar anlatımı~

Mavi Ateş.

Doğduğu gün yetimhaneye bırakılan küçük kız.

Hayatı batsa da hayallerinden vazgeçmeyerek peşinden koşan yaralı küçük kız.

Hayatının aşkıyla evlenen, ikiz çocuk annesi o küçük kız.

Annelik nasıl bir şey bilmeden annelik yapan o koca kalpli, ruhu 8 yaşındaki bir kız çocuğu olan ama bedeni 25 yaşında bir anne.

Mavi'nin anlatımından~

Yaslandığım koltukta göğsümün üzerinde uyuyan kızımın dahilinde bacaklarımda bir ağırlık hissedince kafamı kaldırıp bakışlarımı oraya yönelttim.

Uykusundan yeni uyanmış oğlum kucağımda uyukluyordu.

Elimi alnına koyup kontrol ettim, bir kaç gündür hastaydı yeni yeni iyileşmeye başlıyordu.

Ateşi olmadığını farketmemle derin bir nefes aldım.

Kızımı kucağımdan koltuğa bırakıp, oğlumu da yanına oturttum.

Yemek saatleri geliyordu ama ben halsiz hissettiğim için bir şey yapamamıştım. Hala çok bir farkım yoktu ama ilaç alırsam iyi olabileceğimin farkındaydım.

Çocuklarım açken bu şekilde duramazdım.

"Annecim, siz burda televizyon izleyin ben sizin yemeğinizi hazırlayayım." dedim yumuşak bir ses tonuyla.

Henüz 3 yaşında olmalarına rağmen akıllıydılar, söz dinlerlerdi.

İkisinin de başına birer öpücük kondurup mutfağa yönelttim adımlarımı.

Kendimi iyi hissetmediğim için çok özenemeyecektim, ikizlerim yemek seçmediği için bir kez daha şükrettim.

Onların sevdiği şekilde makarnayı yapıp masayı hazırladım kısa sürede.