O gün ilk defa farketmiştim gözleri yarı baygın, simsiyah kirpikleri nerdeyse kaşlarına değmeye yüz tutmuş, sağ kolu sürekli önünde duran, 12. sınıf olduğunu tahmin ettiğim cocuğu. Başka okuldan geldiğini bile düşünmüş olduğum çocuğu izlemeye dalmışken Esra'nın meraklı iniltileriyle kendime gelmiştim. Onun kim olduğunu sorduğunda o an düşünmüştüm daha onun adını bile bilmezken neden onu bu kadar incelediğimi. Birlikte sınıfa çıktığımızda aklım hala ellerini önünde tutup geride duran çocuktaydı. Ertesi gün yine sarmaşık kaplı okul merdiveninin önünden geçerken beyin hücrelerime bir daha onu hiç göremeyeceğimi ezberletmeye çalıştığım anda karşımda yere dönük başıyla onu görmüştüm. Farklı hissediyordum. Hücrelerim onlara yalan söylediğim için bana kızgın gibiydiler. O kadar sıkı basınç uyguluyorlardı ki özellikle kalp hücrelerim fazla çalışınca daha fazla para alacak olan isçiler gibi çalışıyorlardı. Vücudum ve ruhum. Tüm dengemi alt üst etmeyi sadece varlığıyla başarmıştı. Ama kimdi bu baygın gözleriyle bende iç savaş çıkaran çocuk?
Eve gittiğimde içimdeki kıpırtı ve merak tüm gece uyutmamıştı.
Böyle geçen bir hafta sonunda hala adını bile öğrenememiştim. Tabi ki bu kısa zaman diliminde Esra'nın da yardımları sayesinde hücrelerimin bedenime açtığı savaşı yavaş yavaş atlatıyordum.
