Hep mi imkânsızdaydı şu benim gözlerim yoksa bu seçimlerimde bir ilk miydi bu baygın bakışlı çocuk? Her hareketini adım adım İngilizce uygulama kitaplarını çözer gibi çözüyordum. Adım adım... Yanından her geçişimde ballı tütsü koklar gibi tüm kokusunu içime çekiyor olmam Esra farkedene kadar deniz kıyısına ayaklarımı daldırmak kadar huzur vericiydi aslında.
Bir insanı izlemek ne zamandır bu kadar mutlu kılıyordu beni? Ne zamandır Esra'yı bu kadar ihmal ediyordum? Beyin hücrelerim ne zamandır bu denli sadece hayal üzerine iş görüyordu bilmiyorum. Ama artık bir şeyler yapmalıydı. Basketbol sahasındaki bu çocuğun kolundan tutup adını sormalıydım artık, yeterdi! Ah tabii ki öyle yapmadım. Saçları kendisinden kalın, aşkı gururundan büyük, kıskançlıkta çığır atlayan manevi sevgilimin inlemesiyle tekrar gerçek hayata dönüp güzel bir planla yerimizden fırladık.
Tabii ki adını öğrenmiştik. Her ne kadar bütün sınıfları gezip sınıf defterlerini elden geçirsekte olsundu. Öğrenmiştim sonunda. Böylelikle sosyal medyadan bazı diğer bilgilerine de ulaşmıştım. Ne! Doğum gününü doğru görmedim değil mi? Ah! Hayır. Kesinlikle doğruydu. Bugün doğum günü ve ben pijama terlik televizyon üçlüsüyle odamda patlattığım mısırları havadan kapmaya çalışıyordum. Beynim yavaş yavaş çalışmaya başlarken kendimi evlerinin bahçesinde bulmuştum. Buraya nasıl geldiğimden haberim yoktu. Hemen çantamdaki ufak kağıtlardan birini alıp bir not yazdım ve taşla birlikte penceresinden geçirdim. Eve kaç salisede yetişmiştim bilmiyorum ama nefes almayı unutmuş gibiydim. Eve gittiğimde huzur dolu bir uyku moduna girmiştim. Rüzgarın sesiyle uykuya dalarken onun sakinleştirici müziğini bir saniyelik sesin kesmesiyle yerimden fırladım. Kapıyı açtığımda hala pijamalarımla olduğumu hatırlasamda dönüş yoktu. Kaba bir sesle bu düşünceden uzaklaşıp sesin geldiği yön doğrultusunda kafamı kaldırdım. Ohh hayır tabii ki bu Esra'nın bana büyük bir şakasıydı!
