Be with me ||TAEKOOK||

1|Canım acıyor...|

Yağmur gittikçe hızlanıyor. Hava kararıyordu.
Yerde acı içinde kıvranan çocuk ise sadece ağlıyordu. Issız bir sokak arasında saatlerce dövülen 17 yaşındaki genç çocuk, yardım çağırmak için bağırıyordu ama sesini duyuramıyordu.

Çok fazla titriyor, bütün vücudu ağrıyordu. Heryeri yağmurdan dolayı ıslanmış, soğuktan ellerine kramp girmişti.Yüzü kan içinde, göz yaşları kan ile karışıp akıp gidiyordu. Tek dileği birisi onu bulup bu korkunç, karanlık ve soğuk yerden götürmesiydi.

Vücudunun çoğu yeri kan içindeydi. Kıyafetleri ıslak, kanlı ve çamurluydu. Kaşı ve dudağı patlamıştı ve durmadan kanıyordu. Dövülürken kafasında sopa kırılan bölgede ise derin bir yara vardı. Kan sol gözünün kenarından uzun bir yol alıp akıyordu. Şuan ki görüntüsünü görse kendisinden korkardı.

Karnındaki acı tarif bile edilemezdi. Karnına atılan tekmelerin acısını yeni yeni fark ediyordu. Kemikleri sızlıyordu. Başındaki ağrı yüzünden kafasını her kıpırdattığında acı içinde hıçkırıyordu.

20 dakika boyunca yerde yatan çocuk artık gözleri bulanıklaşmış, yağmur sesi ve gök gürültüsünün korkunç sesini kulakları işitemez olmuştu. Bilincini yavaş yavaş kaybediyordu sanki. Son duyduğu ses ise bir insan sesiydi.

....

"Hemen sedyeyi getirin! "

Hastane girişinde oluşan karmaşanın sebebi genç çocuktu. Onu getiren kişi arabadan çıkartığı çocuğu
sedyeye yatırdı. Bir kaç hemşire ve doktor sedyeyi hastane girişinden içeri doğru hızla sürüklediler. Hastane koridorunda ameliyathaneye hızla ilerliyorlardı.

"Ameliyathane hazırlansın! "

Genç çocuk çok fazla kan kaybetmişti. Bilinci ise kapanmıştı. Ameliyathaneye gelmişlerdi bile.
Genç çocuğa acil müdahale yapmışlardı.

Ameliyathane kapısının önünde genç çocuğu getiren genç adam duruyordu. Tanımadığı bir çocuk için çok endişelenmişti. Yanına gelen doktorun ona sorduğu soru ile doktora doğru döndü.

"Hastayı bulduğunuzda bilinci kapanmış mıydı? Yoksa buraya gelirken mi kapandı?"

"Onu gördüğümde gözleri açık bir şekilde duruyordu. Sonradan kapandı. Ona seslendiğimde sesimi duymuyordu."dedi.

"Peki. Şuan acil müdahale yapılıyor. Durumu kritik. Bu arada hastanın neyi oluyorsunuz?"doktorun sorduğu soru üzerine genç adam;

"Bir şeyi olmuyorum. Yolda yürürken gördüm. "diye cevap verdi.

"Peki teşekkürler."

Doktor ameliyathaneye girdikten sonra genç adam kenardaki bekleme koltuklarına oturdu. Merakla ve endişeyle doktorun çıkmasını bekliyordu. Neden bu kadar endişelendiğini kendisi bile farkedememişti.

Yaklaşık 1 saat sonra doktor ameliyathaneden çıkmıştı. Genç adam olduğu yerden hızla kalkmıştı.
Doktora doğru hızla ilerledi. Doktora soran gözlerle bakmıştı.

"Durumu şuan kritik yoğun bakımına alacağız. Kaburgasında ve kolunda çatlaklar var. Çok kan kaybetmiş. Yağmurda uzun süre kaldığından havale geçirmişti ama şuan daha iyi."

Doktorun sözlerine karşı genç adam bir şey diyememişti.

"Ailesiyle iletişime geçtik. Burada beklemenize gerek yok. Hastayı erken bulup getirdiğiniz için teşekkürler. Biraz daha orada dursaydı hayatını kaybedebilirdi."

Genç adam hastane çıkışına doğru ilerlerken aklı hâlâ çocuktaydı. Arabasına doğru ilerdi. Arabasına bindikten sonra evine doğru sürdü. Bugün çok yorulmuştu.