It's You [ Jikook/Kookmin ] || Tagalog Ver

Chapter Twenty-Six

Third Person's POV

Mahigit dalawang minuto nang kumakatok si Yoongi sa pintuan. Nang hindi na nito matiis ay priness niya na lang ang passcode. Bumukas ito at agad naman siyang pumasok. Nakita naman agad niya kung saan naruruon ang binata.

Nasa balcony ito.

"Hindi mo ako pinagbuksan kaya pumasok na lang ako." Nagulat siya sa kanyang narinig at tumingin kay Yoongi.

"Hi." Bati ni Yoongi sakanya. Ngiti lang ang tugon ng binata sakanya. Lumapit naman ito sa pwesto niya at agad na niyakap ang sarili sa naramdamang lamig.

"Kamusta ka? Hoseok and I were constantly talking about you. Wala ka man lang paramdaman." Natawa naman duon si Jungkook.

"You stayed longer than I expected, I assumed things going well with you two." Jungkook hummed in response and Yoongi didn't missed how sad that sounded. He raises a brow in confusion.

"May problema ba?" Jungkook smiled warily.

"Wala." He answers and it was a lie. Despite his best efforts, Jungkook can't shake the feeling that Jimin is undoubtedly not the same Jimin he met two years back. Mahal parin niya ito, he truly does, ngunit hindi niya maiwasan na hindi makaramdam ng lungkot. Sobrang lake ng pinagbago niya- the way he look at Jungkook, halos di niya makita 'yung sinseridad sa mga mata niya. 'Yung titig niyang matagal niyang hinagad na makita ulit, it wasn't there anymore.

"Before I came here, I ran into Jimin." Yoongi purposely leave the part where he almost hit Jimin by accident. Siguradong magpapanic si Jungkook at baka kung ano pa ang gawin niya kay Yoongi mas mabuti pang si Jimin na lang magsabi sakanya at least wala na rin siya dito.

"Sobrang ibang-iba na siya, Jungkook." Nagulat naman siya sa sinabi ni Yoongi pero pinili niyang manahimik. Napansin naman ni Yoongi pananamihik hence he decided to drop it.

"I expected you to talk about him all night, bakit parang ako lang ang nagi-initiate ng usapan?" Jungkook chuckles, natawa rin si Yoongi sakanyang sarili.

"Let's drink." Aya niya.

***

Dahan-dahang binuksan ni Jimin ang pintuan at nakita niya itong nakaupo sakanyang kama, suot-suot ang Hospital gown nito at nakatanaw sa labas ng bintana. Jimin felt his heart ache at the sight, ngunit agad din niya 'yon binalewala.

"Hi."

Napalingon naman ng ulo ang bata at ang walang emosyon nitong mukha ay biglang nagbago ng makita niya si Jimin.

"Hi." He greets him back, waving his hand.

"You're here." It was obvious that he's happy that Jimin is here. Kumuha si Jimin ng upuan at umupo sa tabi niya.