Against The Odds

I : My Beloved Lily

Suzette Pov

I believe fairytale is better than reality kaya simula bata palang ay nahiligan ko ng magsulat at nabubuhay ang aking kaibuturan sa paglikha ng sarili kong mundo at ako ay abala sa pag-ayos ng aking entry para sa pinasukan kong writing contest ngayon.

I was born with disability called celebral palsy the thing is my situation is not worse than the usual that everyone thought about it because I'm only affected physically not mentally, I just can't walk like the others and my left hand can't move normal also.

"Itigil mo muna ang pagtitipa mo Suzette at inumin mo 'tong kape bago mo ituloy ang ginagawa mo." tawag atensyon sa'kin ni mama na inilapag sa desktop ang kape saka tumabi sa'kin,

"Mamaya na 'ma, tapusin ko muna itong ginagawa ko." tugon ko at binalingan siya ng mabilisan na tingin,

"Simula pa gabi ay 'yan na lang ang tinututukan mo, nakailang pilas ka na ng kwaderno sa kakasulat mo ng mga kwento at tula 'nak pati rin sa computer." ani niya na hinagod pa ang likod ko.

"Hindi naman kasi tugma ang mga sinulat ko habang matagal kong binabasa lagi kong kinukutubang may mali saka alam niyo naman po na ilang buwan ko itong hinintay," matipid ko siyang nginitian at alam kong nahimigan niya ang takot at kawalan ng pag-asa kong manalo,

Hindi na bago sa'kin ang hindi makapasa o matalo sa kompetisyon ng pagsusulat dahil danas ko parati ito at kahit isang beses ay 'di ko pa naranasan matanggap o manalo sa bagay na gustong-gusto ko but I still choose to keep going even I am in the verge of giving up my passion because this is the only thing I am good at and I always believe what I do right now is just a mediocre, I don't excel but I can do it.

"Nak, pag mahal mo ang ginagawa mo matuto kang hindi sumuko at magpahinga dahil sa huli tatawagin ka ulit ng passion mo, ang bagay na bumubuo sa'yo," makahulugang sambit niya dahilan upang mangilid ang aking mga mata ng luha,

"Ma, paano kung hindi na naman ako papalarin?" tanong ko at ramdam ko ang kurot nito sa dibdib ko,

"Panalo o matalo ang mahalaga sinubukan mo tsaka mananatili kaming proud at naka-suporta sa'yo." tugon nya,

"You never fail me to always believe in something that i'm capable of, thank you for being always there," I held her hand gently and she lean a bit to kiss my forehead.

"Always anak, always." tugon nito at tinapik nya ang kamay ko na nakahawak sakanya,

Nang matapos ang sandaling 'yon ay naging abala ako ulit sa aking ginagawa.

"This is it... this is it!" masayang sigaw ko ng mairaos ko at handa ko ng pindutin ang submit sa website."This is the chance to win Susan, you can do it," I murmur those words twice before I click the submit icon,

Dalawang linggo matapos kong isumite ay wala pa rin akong natanggap na message galing sa kanila kaya naman matamlay ako at nawalan ng pag-asa na makapasa.

-

"Hello Susan, hello!" bumalik ako sa reyalidad ng sumigaw si Erich. "Kanina pa ko rito daldal ng daldal habang ikaw naman ay 'di ko alam saan dumadako utak mo." she added.

"Pasensya ka na di pa rin kasi-" bago ko pa naituloy ang paliwanag ko ay pinukol niya ko ng masamang tingin,

"Susan, simula pa umaga sa cellphone ay 'yan na bukambibig mo hanggang sa dumating na lang ako rito sa bahay niyo," buntong hininga niyang sabi,

"Di ako natatawagan Erich, malapit na umabot ng tatlong linggo ay wala pa rin," sabi ko at binigyan siya ng mapait na ngiti,

Erich was my soulmate, my soulmate when it comes to friendship because she's like two in one coffee that shelters me when I need someone in the middle of heavy rains, she's a sister, a mother, a teacher, a boyfriend who brings out the best of me in everything, ang pumapangalawa sa buhay ko maliban kay mama.