Ο Πεθερός μου

Κεφάλαιο 35

"Τί έχεις αγάπη μου; Γιατί είσαι τόσο ήσυχη σήμερα;"

Το προσωπάκι της έδειχνε χαμένο, σκεπτικό, ενώ η φωνούλα της είχε ακουστεί ελάχιστα σήμερα. Τις τελευταίες δυο ώρες καθόμασταν αγκαλιά στο καναπέ του σαλονιού και βλέπαμε το αγαπημένο της παιδικό. Όμως εκείνη δεν έδινε την απαραίτητη προσοχή στην τηλεόραση. Από την άλλη, ο Διονύσης μαζί με τα αδέρφια του, τώρα θα είχαν φτάσει στο κότερο του πατέρα τους. Το μεσημέρι, όταν τους ανακοίνωσα ότι επέστρεψε και ότι ήθελε να τους μιλήσει, ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων από τα αδέρφια Παπά. Είχαν θυμό μέσα τους για τον Απόλλωνα, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια εκείνος είχε χαθεί από προσώπου γης και δεν επικοινώνησε μαζί τους ούτε μία φορά, και ξαφνικά επιστρέφει στην Ελλάδα και ζητάει από εκείνους να τον συναντήσουν.. δίχως να συμβαίνει τίποτα.

"Μαμά..ο κύριος της φωτογραφίας είναι ο κύριος που ήρθε σήμερα στον όμιλο.."

Το σώμα μου πάγωσε στα λόγια της..Το κατάλαβα ότι τον αναγνώρισε, όταν έπεσε στην αγκαλιά του, ενώ στην πραγματικότητα φοβάται κάθε άτομο που συναντάει για πρώτη φορά. Όμως τώρα συνειδητοποίησα γιατί ήταν αναστατωμένη όλη την μέρα. Δεν ήθελα να γνωρίσει τον Απόλλωνα σαν παππού της. Πώς μπορούσα να το αποφύγω αυτό τώρα που είχε γυρίσει;

"Ναι αγάπη μου, εκείνος είναι."

"Μαμά να σου πω ένα μυστικό;"

Είχε πάρει ένα σοβαρό ύφος σαν να ήταν μεγάλη και είχε στρέψει το σωματάκι της προς το μέρος μου. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου, χωρίς το αγγελούδι μου. Όλο το κακό που προσπάθησα να κάνω στον Απόλλωνα εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά.. εκείνος μου έμαθε τον έρωτα και ταυτόχρονα με έκανε μητέρα.. Όσο μαύρη και αν πίστευα ότι ήταν η ζωή εκείνος φρόντισε να μου δείξει έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό.

"Καρδούλα μου.. ότι και αν σε απασχολεί μπορείς να το μοιραστείς με την μανούλα σου. Θα είμαι πάντα δίπλα σου, ότι και αν συμβεί!"

"Σε άκουσα μαμά.. εκείνο το βράδυ που ήρθες στο δωμάτιο μου, δεν κοιμόμουν, φοβήθηκα ότι θα με μαλώσεις που δεν είχα κοιμηθεί τόσο αργά και σε άκουσα..να λες ότι ο αληθινός μου μπαμπάς...είναι ο πατέρας του Διονύση."

Όχι...δεν μπορεί να την είχα πατήσει έτσι..δεν.. Θεέ μου, για αυτό το κοριτσάκι μου έβλεπε κάθε βράδυ εφιάλτες. Εγώ έφταιγα.. Ήθελα να το μοιραστώ μαζί της, έστω και αν εκείνη δεν με άκουγε.. Καθώς με έπνιγαν οι τύψεις, πως ζούσε μέσα στο ψέμα.. όπως εγώ, που για δέκα τρία χρόνια νόμιζα ότι ο πατέρας μου ήταν ο Γιώργος..