sen ve senin gibilere

Gün Batımı Rengi Işık-2

Düşünmeye başladım ansızın. Seni gördüğüm anda kalem kağıt belirdiğindendir belki. Ya da farkettiklerimi unutmak istememde neden olabilir.

Bölüm 1)

İlk başlarda seni gördüğüm andan beri sarı ışıklara takıntılı olduğumu düşünüyordum. Hatta bu yüzden nefret ettiğim manzara fotoğraflarını bile çekmeye başladım. Güneş batarken senin rengine yaklaşıyordu çünkü. Olur da yakalarsam rengini diye, bir umut hep pencereydim.

Ne hoş, hava ne kadar sarı olursa olsun senin kadar güzel bir renk görmedim hayatımda. Öyle bir renktin ki, en sevdiğim renk oldun. Öyle bir renktin ki, beni nefret ettiğim şeye tutsak ettin. Ve öyle bir renktin ki, baktığım anda tüm düşüncelerimi yok ediyordun. Sadece sen kalıyordun geriye. Başka bir şey düşünmeme izin vermiyordun.

Bana yeni bir hayat veriyordun adeta. Seni tanımama izin verdiğin için, her an tanrıya şükrettim. Büyük bir iyilik yaptığım için izin verdiğini düşünsem de, seni hakedecek kadar büyük bir iyilik düşünemedim.

Bölüm 2)

Renginin bir önemi olmadığını farkettim. Ya sarı oluyordun ya beyaz. Tamam belki seni ilk gördüğümde o turuncuya kaçan gün batımı rengi ışığın aydınlatıyordu her yeri. Ama 10 aydır sarı ışığını açmamana rağmen hala seni istemem tuhaf değil mi?

Işığının sarı olup olmadığını önemsemeden sürekli gözüm seni arayınca anladım önemli olanın renk olmadığını. İçinde sen olsan benim için yeterdi. Rengini umursamadan parlasan karanlığımın içinde sonsuza dek. Seni izlememe izin versen.

Bölüm 3)

Beyaz ışıkla bu kadar sık bakışmaya başladığımda karar verdim manzara fotoğraflarına son vermeye. Ne de olsa senin gibi kelimeleri kifayetsiz bırakacak kadar asil, tüm renkleri taşıyıp hiçbiri olamayacak kadar güzel bir ışık görmedim. Tuhaf bir şekilde görmeyeceğime de eminim.

En sevdiğim renk artık sarı değildi.
Beyaz da değildi.
En sevdiğim renk sendin.
Hangi renk yanacaksan, benim için hep gözümü kör edecek kadar güzeldin.

11 Eylül
1.42 a.m
cj