PETE
Kiraz ağacının yüzüme dökülen çiçekleri gözyaşlarımın üstünde duruyor sonrada yüzümden aşağıya süzülüyordu esen rüzgar bile gözyaşlarıma eşlik etmeye devam etmelerine engel olamıyorken
her bir damlada bir yaprak daha üstüne düşüyor gözyaşımı yüzümden silerek aşağıya sürükleniyordu
Bir kez daha o balkona değdirmeye cesaret edemediğim gözlerim yalnızca yukarıya bakıyorken uzandığım çimler beni buraya gömüyor kiraz ağacının hiç durmadan üstüme yağan çiçekleri cansız gibi yatan bedenimin örtmeye çalışıyordu sanki.
Benim mezarım burası mıydı?
Öldüm de buraya mı gömülmüştüm ?
Yan taraflarımda duran ellerimle dökülmüş çiçekleri yavaşça avuçladım
Zorla kaldırdığım ellerimi üstüme sürerek yüzüme yaklaştırıp
kokladım çiçeklerini.
Ellerimi kapattıp içine hapsettiğim çiçekleri bırakmadan yere koydum
üst bedenimi yattığım çimlerden zorla kaldırdığımda bu hareketimle yüzüm acıyla buruştu aldırış etmedim burdan kalkmak zorundaydım bacaklarımıda kendime çekip büktükten sonra ellerimle tutunamadığım ağacın gövdesine bu sefer tutunarak kendimi yukarıya çektim arkam o balkona dönükken başımı yere eğerek önüme döndüm gitmek için bir adım attığımda sendelerken tekrar durdurdum kendimi gözlerimi kapatıp nefeslendiktenten sonra yürümeye başladığımda sonunda bu yeri terk edebilmiştim hiç bir yere bakmadan arka kapıya gelip açtıktan sonra koridorda ilerleyip odamın önüne vardığımda içeriye girip kapıyı kapattım.
Yatağımın üstüne oturduğumda ellerimi dizlerimin üstüne koyup açtım içinde buraya getirdiğim çiçeklere hüzünle bakarken yana dönüp yastığımı kaldırıp çiçekleri altına bıraktıktan sonra yastığı üstüne kapattığımda uzanıp başımı da o yastığın üstüne bıraktım.
Kendimi boşluğa düşmüş gibi hissettiğimde kendime sordum
bu boşluktan kurtulmanın bir yolu varmıydı?
İşi bırakma düşüncesi kafamın içine dolduğunda bunu yapabilir miyim ki diye tekrar düşündüm büyükannemin tek geçim kaynağı bendim aldığım maaşın yarısını ona gönderiyordum bu işi bıraksam daha iyi bir maaş veren bir iş daha bulamazdım ama yinede
işi bırakıp burdan gitmelimiydim?
Bu düşünceyle içimi öyle büyük bir korku kapadığında anladım ki bu boşluktan kurtulmanın bir yolu yoktu
İşi bıraksam daha iyi bir maaş bulamama düşüncesi bir bahaneydi bunların hepsi bir bahaneydi
Benim tek derdim burdan gidersem Vegas'ı bir daha hiç görememekti.
Onu bir daha görememek beni her şeyden daha çok korkutuyorken kendime lanet ettim aptaldım aptalın tekiydim ne görürsem göreyim işe yaramıyordu olmuyordu
Her şeye rağmen gidemiyordum kaçamıyordum acı çekiyordum ama hiçbiri beni vazgeçiremiyordu.
Vegas'ı bir an daha fazla görebilmek için çekeceğim bütün acılara razıydım.
O gecenin ardından geçen günler boyunca etrafta ruh gibi dolaşmıştım verilen görevleri zorlukla yerine getiriyor etrafımda olup biten ve söylenen şeyleri algılayamıyordum bana verilen emirleri ilk başta anlayamıyor tekrar söylenmesini istiyordum Khun Kann beni defarlarca azarlamıştı ama faydası yoktu.
