Przyjaciel mojego brata

Rozdział 6

Pov Rouse
Z głośnym westchnieniem rzuciłam się na łóżko, byłam zmęczona, a do tego zbulwersowana zachwianiem tej głupiej blondyny. Nie podoba mi się to jak rozmawia z Dylanem, chyba zaczynam coś do niego czuć.
Pov Dylan
Wchodząc po schodach biłem się z myślami. Wydaje mi się ze Rouse jest o mnie zazdrosna, kiedy Lorens przedstawiła się jej jako moja dziewczyna zauważyłem grymas na twarzy dziewczyny, nie powiem ucieszyło mnie to. Zatrzymałem się przy drzwiach dziewczyny, zastanawiałem się czy powinienem zapukać. Stanowczym ruchem otworzyłem drzwi, zboczyłem Rouse śpiącą na łóżku wyglądała obłędnie w tej białej jedwabnej pościeli. Podeszłem do niej, dotknąłem jej rozgrzanego policzka, była taka urocza moje serce zaczęło szybciej bić. Nie wiem co się ze mną dzieje, nie powiniennem tak na nią reagować. Przecież to siostra Adama. Rouse nagle gwałtownie ruszyła, a jej twarz przybrała niespokojny wyraz. Spociła się, obrzydliwe!
Pov Rouse
Stałam na przeciwko niego, a łzy cisnęły mi się do oczu. Widziałam jak przykłada pistolet do skroni. Nagle usłyszałam huk, i gwałtownie otworzyłam oczy. Na szczęście to był tylko sen. Rozejrzawszy się ujrzałam twarz Dylana, niespodziewanie krzyknęłam.
- co ty tu robisz Dylanie?! - krzyknęłam oburzona
- musimy poważnie porozmawiać - odparł poważnym tonem
- czy ty jesteś o mnie zazdrosna?-zapytał figlarnie
- co ty pierdolisz robalu-krzyknęłam oburzona
- czy ty nazwałaś mnie robalem?!!-podszedł do mnie i zaczął mnie dusić.
Znowu miałam 5 lat, widziałam go. Moje oczy same z siebie się załzawiły. Czułam jak z czasem zaczynało brakować mi powietrza, złapałam Dylana za nadgarstek, próbowałam uwolnić się od jego mocnego uścisku, lecz nic to nie dało, powietrze opuściło moje płuca i padłam na ziemie.
***
Witajcie wafelki, przepraszamy za nasza długą nieobecność, wiemy jak bardzo kochacie to opowiadanie w związku z tym postanowiłyśmy je dalej kontynuować. Pozdrawiamy cieplutko do zobaczenia uwu.