3 ve 4 ve 9, 1 ve 0.
içimde bir sıkkınlık oluyor bazen. belirsiz bir nedenden oraya çıkan, beni yatağa, kitaplara hapsedip, bu dünyada her şeyden, herkesten koparan bir sıkıntı.
ruhum kararıyor gibi hissediyorum.
kimseyle konuşmamak, insan içine çıkmamak, yalnız başıma bir odaya kapanıp yalnızca kitap okumak istiyorum.
hayatımdaki herkesin sahteliğini daha rahat hissediyorum bu dönemde. bir anda durup dururken içime kapandığım vakit bir kişi olsun "neyin var?" demiyor bana. salt bir acı içimi kemiriyor.
aslında arina her şeyin senin kadar farkındayım. tüm arkadaşlarımın hayatımdan çıkacağını biliyorum. onları hayatımda belli bir yere koymuyorum lakin bilmek yetmiyor bazen.
dışlanmış hissetmekten kendimi alamıyorum. en acısıda bu hissin doğruluğunu bilmek. gerçekten dışlanıyorum (ne komik)... ne ben arkadaşlarımı gerçekten seviyorum, ne de onlar beni.
bu korkunç, karanlık ve yaşanası dünyada hayatımdaki hiçbir şeyin gerçek olmadığını bilmek canımı yakıyor.
bu amansız, korkunç ve dünyayla olan tüm bağlarımı pamuk iplik koparır gibi koparan ve beni hayattan uzaklaştıran sıkıntının kaynağı budur belkide.
hastane koridorları gibi kalbim'
arina-
