Emily

Liderin Ölümü

Emily

Babam 3 gündür yataktan kalkamıyordu. Doktor babamı muayene için evimize gelmişti. Kontrollerini yapıyor ve her haber için hazırlıklı olun diyordu. Babam için hastaneyi eve kurmuşlardı sanki. Ağabeyim Edward ve ben ona yaklaşamıyorduk bile. Bugün de doktor babamın durumunu bize bildirmek üzere odadan çıktı. Ağabeyimle konuşuyorlardı ve beni götürüyorlardı.

Evimizde benimle görevli olan Agatha beni odama götürürken durdum ve onları dinlemeye başladım. Tabii ki de Agatha buna izin vermemişti ama beni dinlemek zorundaydı. Benim hizmetkarimdı o.

- Hanımım hoşunuza gitmeyecek şeyler duyabilirsiniz.

- Bu umrumda değil Agatha. 12 yaşındayım kötü şeyler duyacak olsamda bunu kaldırbilirim.

Yavaşça yaklaştım ve dinlemeye başladım.

- Bay Edward babanız verem ve hastalığı çok ilerlemiş. Durumu kritik.

- Ne diyorsunuz doktor bey?

- Durumu vahim. Elimizden geleni yapıyoruz ama evdeyken olmaz. Üzgunüm. Onu hastaneye yatırmanız en iyisi.

- Anlıyorum teşekkürler.

Hemen Agatha' yı orada bırakıp odama çekildim. Doktor öleceğini söylemişti resmen. Kapım çaldı. "Gel." Komutunu verdim ve ağabeyim içeri girdi.

- Emily. Güzel kardeşim. İyi misin. Bizi dinliyordun biliyorum.

- Ağabey babamı hastaneye yatıralim iyileştirsinler lütfen.

- Emily biz bunu göze alamayız. Biz mafyayız!

- Evet ama-

- Yine de babamla konuşacağım.

- Bizi içeri bile almıyorlar.

- Ben girerim. Merak etme.

Ertesi sabah ağabeyim beni uyandırmaya geldi.

- Hadi kahvaltıya.

- Babamla konuştun mu?

- Evet hatta bugün güvenli bir hastaneye sevk edilecek.

- Gerçekten mi? BABAM İYİLEŞİCEEK Mİ?

- İyileşir iyileşir. Merak etme. Hadi üstünü giy gel.

- Tamam geliyorum.

Büyük bir sevinc ve içimde yeniden yeşeren bir umutla üstümü giyinip kahvaltıya indim. Agatha ve Darla kahvaltıya ufak eksikleri ekliyorlardı. Biz de kahvaltımızı yapıyorduk. Bir anda babamın odasıni temizleyen Zoe' nin çığlığı yükseldi. Hemen aşağı indik. Babamı hastaneye yetiştirdiler. Gittiğimizde bir şeyler yaptılar ancak 2 saat sonra doktor yanımıza geldi.

- Elimizden gelen her şeyi yaptık ama malesef hastayı kaybettik.

Annemi de bir çatışmada kaybetmişler. Ben 3 yaşındayken. Şimdi babam da yok. Ben ağlarken ağabeyimin de ağladığını fark ettim. Onu hiç böylesine ağlarken hatırlamıyorum.

Hastaneden halam ve eniştem bizi alıp kendi evine götürdü. Bende kendimi bir yatakta buldum. Kalkıp odadan çıktım. En son arabada uyuya kalmıştım. Herkes yemek masasındaydı. Bende çok acıkmıştım. Herkes çok sessizdi. Bu sessizliği teyzem bozdu.

- Edward dedenizin bu liderlik için çok savaştı ve mafyaların liderliğini kazanarak kendi soyuna bu unvanı kazandırdı. Herhangi biri bizlere meydan okuyup kazanmadığı sürece bizim soyumuz mafya lideri olarak kalacak ve sen Edward yeni lider sen olacaksın. Baban böyle istiyordu.

- Peki. Hala.

- Tamam bunu herkese bildirelim.

Halamın sözü üzerine "Gerek yok dedikodular herkese yayılır zaten. Ben odama gidiyorum" Dedim.

- Bende afiyet olsun size.

Herkesin yüzünden düşen bin parçaydı ve artık yeni mafya lideri ağabeyimi.