Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
W
Sadece bir insan...
O sadece bir insan Beomgyu.
İlk kafayı bulduğun gece bana baş selamı veren, sokak lambalarını bir hareketiyle söndüren sapsarı bir oğlan. Aramızda onlarca metre varken yüzüne dokunabilmek için ellerimin kaşındığını hissettiğim, şimdi dizleri dizlerimdeyken hareket dahi edemediğim oğlan.
Gözleri ışıl ışıl, kolları sıcacık, saçları yumuşacık, sarışın oğlan.
Şaşkınlığımı belirtecek kelimem yok. Şaşkınlık nidası bile dökülüvermiyor dudaklarımdan. Tatlı merhabasına bile mukabele edemiyorum. Dişlerimi kenetlemişim öylece yüzüne bakıyormuşum.
O farklı mı benden? O da bana bakıyor öylece. Gözlerimi kaçıramıyorum. Demin kollarında sakinleştiğim oğlan ete kemiğe bürününce daha çok panikletiyor beni. Kemiklerim birbirine düğümlenecek gibi olana kadar sıkıyorum kendimi.
"Rahatsız mı ettim?" Diyor.
'Ne haddime' demek istiyorum. Diyemiyorum. Yalnızca kafamı iki yana sallıyorum. Belli belirsiz tepkime karşılık olarak ellerime uzanıyor. Kafa sallayışım yarı da kesiliveriyor. Ellerimi hissetmeyişimin sebebi soğukmuş sanırım. Onun sıcakları benim soğuklarımı kavrayınca varlıklarına şahit oluyorum. Ellerimin soğuğuna bir tıslama bırakıyor.
Ellerimi tutuyor.
Ellerimi tutuyor!
"Öyleyse kafanın içinini değilse bile vücudunu biraz rahatlat yoksa addison krizi geçireceksin."
Tahmin etmeliydim diyorum. Bu kadar ruhani bir güzellik, elbette benimle aynı dili konuşmaz. Anlamıyorum hiç bir şey. Ne dediğini anlamayınca daha bir geriliyorum.
Gerçekliği hâlâ kafamda sorgulanıyor.
"Sanırım gidersem daha sakin olacaksın."
Kendine telkin veriyor.
Kafamı iki yana sallamaya çalışıyorum ama başaramıyorum. Dilim zaten dişlerimin arasında. Hareket edemiyor.
"Sarılmak iyileştirir diye düşünmüştüm. Herkesin benim gibi düşündüğünü zannetmek benim hatam."
Sarılmak şifadır.
Sarılmak iyileştirir diyen çocuğa nefeslerim hızlanarak bakıyorum. Gitmek üzere olduğunu son anda kavrayıp ellerini de aynı hızla kavrıyorum. Tamamen kenetli artık ellerimiz.
Kocaman, ışıldak gözler biraz hareketleniyor sayemde. Ellerimize bakıyor.
"İşe yaradı sanırım, ha?"
Aşağı yukarı kafa sallıyorum. Sarılmaya hep açım ama bu çocuk sadece parlak parlak bana baksa da iyileşirim gibi hissesiyorum.
