Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ჯანგკუკი - გითხარი გაიხადე. ვიკი - შენ რა გიჟი ხარ?
ჯანგკუკს უნდოდა მის თვალებში შიში დაენახა. მაგრამ რატომ არ იყო შეშინებული ვიკი? რატომ ვერ ხვდებოდა რისი გაკეთება შეეძლო? აბრაზებდა ეს.
ჯანგკუკი - არ მისმენ? ძალიან ბევრი საქმე მაქვს და გითხარი 10 წუთში გამოდითქო. ვიკი - ან შეიძლება კიდევ ერთი ტყუილი ყოფილიყო,როგორც სახლიდან გამოქცევა.
დისტანცია შეამცირა ჯანგკუკმა მათ შორის. ვიკიც უკან აღმოჩნდა კედელზე. აი ახლა შიში პატარა გამოჩნდა თვალებში. ეს იყო რითიც კმაყოფილდებოდა ჯანგკუკი.
ვერაფერს იძახდა ვიკი,ამ შეშინებულმა, მაგრამ უდანაშაულო სახემ ჯანგკუკის ყურადღება მიიქცია და აკვირდებოდა. ვიკის თვალები ხან მწვანე იყო ,ხან ლურჯი. მისი პატარა ბავშვური სახე დიდხანს ვერავინ იქნებოდა მასზე გაბრაზებული თუ სახეზე შეხედავდნენ.ჯანგკუკიც ამ აზრზე იყო.
ჯანგკუკმა ისიც შეამჩნია,როცა ახლოს მივიდა მასთან,რომ მისი ლოყები ვარდისფერი გახდა. ვერ ხვდებოდა რატომ,მაგრამ შიშიც იყო.
ჯანგკუკი - უნდა დამემორჩილო თუ გინდა,რომ პრობლემები არ გქონდეს.
ჯანგკუკის მოთმინებას ნადვილად ცდიდა. სხვა,რომ ყოფილიყო ახლა ჯანგკუკს ის ადამიანი მუხლებზე დამდგარი პატიებას თხოვდა. მაგრამ ეს გოგო......რა უნდა გაეკეთებინა მისთვის?ჩასვავდა სარდაფში? ჯანგკუკს ეჭვი ეპარებოდა.
