Zech Chartreuse

04 - Warning

WARNING - GABAY NG LOLIPOP ANG KAILANGAN.

(the next scene contain of mature content that is not suitable for the innocent human being. Rawr)

Asul Pov;

Ayaw na ayaw ko kapag umuulan, dahil pinapa-alala lang sa akin nito kung gaano naging malupit ang mundo sa akin. Kung gaano ako ilang beses na sinugatan nito at niwasak.

I am severely wounded that I couldn't see myself healing and forgiving those people who traumatized me.

Masyado ako nasaktan ma hindi ko na nakita pang bahaghari ang mundo at pinagdududahan ang kahit ang maliliit na kabaitan pinapakita nito.

"Zech Chartreuse, 28 years old. Owner of 'Chan Hotels and Result' that located in different countries. Also a big shareholders of the biggest hospital of Asia, and owner of 'Heavenly Bar' that currently talk of the town. He also reported supporting orphanage and donated millions in charity that support Mental Health advocate." pagbabasa ni Mylene sa report na hawak-hawak niya.

Agad ko nilunok ang wine na hawak ko habang matalim na pinagmamasdan ang larawan ng lalaking naging sanhi ng wasak kong pagkatao.

"Girl, baka naman nagkakamali ka. Good citizen naman ito! Sino bang mamamatay tao ang magdo-donate ng milyon sa mga charity event at galing pa sa sariling pagsisikap ang pera niya. Baka naman nagkakamali ka lang." she nagged me and throw the paper.

Hindi ako pwede magkamali. Hindi.

Walang gabi na hindi ako dinadalaw ng bangungot na 'yun. Walang araw na hiniling ko na sana namatay na din ako. Sariwang-sariwa sa akin ang lahat. At kung paano niya patayin ang magulang ko sa harapan ko.

"Alam mo ba kung bakit hanggang ngayon masakit parin? Kasi imbes na hilumin mo ang sugat, inaalagaan mo. Araw-araw mo sinasariwa ang sakit, at hindi mo mapatawad ang sarili mo. Forgiveness should start in yourself. At ang pinakamahirap na kapatawaran ay ang mula sa sarili mo. Hindi pa ba sapat ang limang taon na kinulong mo ang sarili mo sa rehas ng nakaraan? Hindi pa ba sapat sa'yo ang limang taon para naman hayaan mo ang sarili mo maging masaya ngayon?" bakas ang pag-aalala sa kanyang boses.

I laughed sarcastically. "Ang dali magsabi ng kapatawaran lalo na kung hindi mo alam digmaan na nangyayari araw araw sa loob ko. If only I can get rid of the agony, I would never suffer like this. If only I am capable of doing it, I won't beg to your savior to end my life! Kung pwede lang sana 'wag na alalahanin ang nakaraan bakit hindi! Pero kusa itong bumabalik at wala ako dito kontrol." malamig ko siyang pinagmasdan at dinampot ang baril na nasa tabi ko at tinutok sa kanya. "I don't f*cking need anyone in my life so shut the f*ck up and just watch how I will end this misery."

Dinampot ko ang aking coat at lumabas sa maliit kong apartment.

Nang makalapit ako sa motor ko ay agad ko itong pinaharorot. Putang'na, walang katapusang pagsisisi at galit ang nararamdaman ko. Nakakapagod na. Kahit ako ay pagod na din sa digmaan na nangyayari sa aking pagkatao.

Nang makarating ako dating mansyon namin ay inihinto ko ang motor ko sa tapat nito. I once live here, I once a innocent girl who just dream to fly. I'm just a soft hearted human being who wants to help but kind people always lose.

I lost everything after that tragedy, my parents, the money and connections and I started to hate the world.

"Asul! Ikaw ba 'yan?" nagulat ako ng makita ko ang dati namin katulong na lumabas sa bahay.

Nang makita niya ako ay agad niya ako nilapitan ay sinuri.

"Kumusta ka na? Saan ka nakatira? Limang taon na din simula ng imbenta mo lahat na ari-arian niyo. Nakapag-aral ka ba ng maayos? Ano na buhay mo?"