00.00

Efsun

Bizler insanoğulları bu dünyada çift yaratılmışız. Yani kaynağını bilmesem de herkes böyle diyordu. Küçükken hep düşünüyordum her insan çift yaratıldıysa herkes mi ikiz diye. Ben tek çocuksam beni kayıp bir ikizim mi vardı?

Büyüdükçe düşüncelerim değişti. Her yerde benim aynım olan bir insanı bulmak istemedim. Benimle aynı düşünce yapısına sahip olması yeterliydi. Aynı cins ikizler birbirlerine fiziksel olarak benzer ama kişisel olarak çok uzaklardı. Benim kardeşimle duyularım aynı olmalıydı. İşin garip tarafı ikizimi bulmuş olmamdı. Bulup kaybetmiş olmam.

''İlk gün yaşanan başka olaylar oldu mu?'' Hayır anlamında başımı salladım.

''Olmuş olsaydı anlatırdım. Emin olun.'' Çantasından bir bardak ve termos çıkardı. Bardağın içine çantasının ön gözünden çıkardığı kahve paketinin içindeki kahve tozlarını döküp üstüne kaynar suyu koydu.

''Peki ya ikinci gün?'' Gözlerimi devirerek gülümsemeye çalıştım.

''Ben her şeyi tekrar tekrar anlatmaktan sıkıldım. Önünüzdeki dosyada ayrıntısına kadar yazdığına eminim. Eğer halen bana inanmıyorsanız zamanımı boşuna tüketmeden cezaevine sokun. En azından orada başıma anlat anlat diye üşüşmezler.''

''Anlatmadan buradan çıkamayacaksın.'' 

''Off.'' Derin bir nefes alarak o güne tekrar döndüm.

iki yıl önce...

Kahvaltıdan sonra okulu gezmeye devam ettik. İlk defa Alper ile birlikte grup olmadık. Daha kötüsü Hakan ile birlikte grup olmuştuk.  Kesin ben yeterince sinir edemiyorum Hakan yapar diyerek bizi grup yapmıştı. Sahiden bu grupları neden hep Alper yapıyor? Bir daha ki sefere kesinlikle ben yapacağım.

''Sessizsin bakıyorum da.''  Merdivenlerden çıkarken ayağımın takılmasıyla yere yapıştım.  Karşımda bana gülen çocuğu şuanda gerçekten boğabilirdim.

''Gülmeyi kesmezsen kendini merdivenden yuvarlanırken bulursun.'' Gülmeye devam ederek yanıma gelip elini uzattı. Elini tutmadan ayağı kalkıp yürümeye devam ettim.

''Bu kadar sessiz olmak seni sakar yapıyor olmalı.'' 

''Çok komik dimi inşallah sende yere yapışırsın.'' Allahım çok teşekkür ederim.

Sözüm biter bitmez yere yapışan çocuk bana azrail görmüş gibi bakıyordu. 

''Kalk hadi kalk.'' Elimi uzattığımda tutarak ayağa kalkacağına beni de yere düşürdü gerizekalı.

''Bunu bilerek yaptın demi.'' 

''Evet.''

''Allah belanı ve-'' Doğrularak eli ile ağzımı kapattı.

''Ölmek istemiyorum Efsun o yüzden rica ederim sen sus.'' Elimle ağzımdaki elini çekip hızlıca ayağa kalktım. 

''Efsun ne be. Bade benim adım.'' Oda ayağa kalkıp kavasını bana çevirerek konuştu. İyi en azından artık boyumla dalga geçmiyor.

''Artık şu lanet olası merdivenden çıksak mı Efsuncum.'' Hâlâ Efsun diyor.

Daha fazla yanında kalamayarak merdivenden çıkmaya devam ettim. Bu da ne bitmez merdivenmiş inşallah bu merdiveni planlayan mimarda bu merdivenden düşer.

En üst kata çıkana dek sayısız merdivenden düşmüştüm. Allahtan yuvarlanmıyorum da ölme riskim azalıyor. Benim ölme riskim azalsa da Hakan için aynısını söyleyemem. Yakında kendisini boğacağım.