The war

3 (special)

*p.o.v Claire*

Het is goed weer buiten, ik zie kwikstaartjes, heggemussen maar ook huismussen, en de vorige pauze zag ik zelfs een specht. Ik zie veel, maar of de anderen dat zo doen?

Niemand zegt iets tegen mij. En waarom zouden ze ook? Ik ben toch maar een gevoelig meisje, die nooit iets zegt en zichzelf op de achtergrond zet. Misschien doet ze het wel expres? Misschien weet ze allang dat iedereen van de 'vrienden'groep haar haat, en dat ze haar niet mogen, misschien zegt ze niets, omdat ze weet dat niemand het iets zal boeien.

Ik weet precies waar ik sta, onderaan. Als ik iemand alleen zie zitten, ga ik erheen, en als ik iemand zie die heeft gehuild, of misschien verdrietig oogt, zal ik vragen wat er aan de hand is. Ik zal dat doen, ik doe dingen, waarvan ik wil dat ze bij mij gebeuren.

Ik ben Claire. De pispaal. En ik zit nu op school, ik kan in huilen uitbarsten als ik dat wil. Niemand zal het zien, zelf mijn beste vriendin niet. Of mijn vroegere beste vriendin, zo zal zij het waarschijnlijk zien. Toen ze vrienden werd met mij, trok ik haar vanzelf, per ongeluk mee in mijn pispaal bestaan. Ik heb sorry gezegd voor wat ik gedaan heb en wat helemaal niet mijn schuld is maar toch, en nu sta ik alleen.

De bel gaat en ik sta vlug op. Eindelijk! De pauze is voorbij! Nu kan ik eindelijk gewoon ergens zitten waar geen van de groep me lastig zal vallen, niet dat ze dat doen, maar ik bedoel, niet dat ze niets tegen me zeggen terwijl ik er wel degelijk ben. Zucht, wat ik bedoel, is dat ik gewoon naast iemand anders zit. Die meer tegen me praat in een minuut dan de hele groep van negen mensen tegen mij gepraat heeft in een pauze.

Dit is mijn leven, welkom in mijn leven. Ja ik ben stil. Ik heb een eigen wereld. Mijn fantasie is voor mij goed genoeg. Ik weet dat het nooit zal bestaan, maar ik heb mijn gedachten, en daar zullen de draken, mythische wezens, krachten, altijd voortleven.

Ik pak snel mijn boeken en mijn Frans schrift. Dit is de les geschiedenis en snel blader ik in mijn schrift naar mijn tekening; een reusachtige draak, zonder vleugels weliswaar, maar toch is het een draak. Ik heb hem al honderd keer getekend, maar het blijft leuk.

Al na drie minuten klopt er iemand op de deur van lokaal 456. De directeur, de hele klas valt stil en snel doe ik mijn schrift dicht. 'Goedemiddag meneer de Vries, mag ik Claire even lenen?' Hij kijkt de klas rond, zoekend naar mij. Weet hij mijn naam? Ik word rood, mijn kenmerk. Zodra een volwassene met mij spreekt ofzo, klap ik dicht en word ik rood. Net als nu. 'Claire? Ga je mee?' Vraagt meneer de Vries. 'Uh. Euh. Eh, j.. Ja..' Zo snel ik kan ruim ik mijn boeken weer op en hijs ik mijn tas op mijn rug.

Ik haal mijn hand door mijn haar en doe het zo, dat het precies voor mijn gezicht valt. Ik loop achter hem aan naar zijn kantoor, maar nee? We slaan af en komen bij de receptie terecht. 'Hier is ze.' Zegt hij en hij loopt weg. Oke ik ben dus nu echt achtergelaten en alleen. Pas dan komt er een vrouw boven het bureau uit, ze strekt haar rug en pakt een pakketje van achter haar. 'Dit is voor jou. Jij bent Claire toch?' Ik knik en neem het aan. 'Doei.' Zeg ik en ik loop weg.

Richting de aula dan maar. Ik neem plaats aan de kleine tafel waar we altijd zitten met het groepje, en kijk naar het pakket. Ik ben toch niet jarig? Dat was een half jaar geleden? Het ziet er wel interessant uit.. Het is een zilveren pakketje, met een gouden lint.

En label. Ik draai het zilveren label om met mijn hand en lees wat er met gouden letters geschreven staat: 'Hallo Claire. In dit pakketje zit een medaillon, het groene medaillon. Het geeft je de kracht en energie om te veranderen in een wolf en in een elf.

Wow.. Snel lees ik met ingehouden adem verder.

Je zult moeten samenwerken, ook als mensen je niet mogen, je moet doorgaan, je moet de andere zeven medaillons vinden, en samen met die mensen, en alleen samen, kun jij de oorlog stoppen, je zult mijn wereld beter maken, maar ook jullie wereld zal gered worden. In elk van mijn medaillons zitten mijn krachten verspreidt, wat betekend dat mijn leven voorbij is.

Ik wil niet dat je treurt, want mijn wereld heeft er acht mensen bij. Bij deze zijn jullie de sterkste, en degenen die een missie hebben. Het stoppen van onze oorlog. Verlies het vertrouwen in jezelf niet.
Liefs, Crystal, prinses van de Light Siders. Veel succes in je zoektocht. en onthoud..niks is wat het lijkt'

Wow.. Wowowow! IK HEB EEN MEDAILLON. IK BEN SPECIAAL! IK BEN HET WAARD OM TE LEVEN! IEMAND KOOS MIJ! ALS UITVERKORENE! GAF ZIJN LEVEN VOOR MIJ!

Ik ben door het dolle heen. Snel maak ik het pakketje open, en een groen licht barst uit het pakketje, ik deins niet terug en haal eruit wat erin zit; Een medaillon, met iets eringegraveerd..

Ik bekijkhet goed, het heeft de vorm van een wolvenklauw, met een wonderschone bloem erin gegraveerd. Nog steeds helemaal enthousiast pak ik het medaillon bij haar touwtjes en doe ik het om mijn nek. Een vlaag van energie en moed overspoelt mij, de energie die ik miste in mijn leven. Zachtjes fluister ik: 'waahw..'

Ik hoor de bel weer gaan en trek het labeltje van de doos, en gooi de doos in de prullen bak. Na vijf minuten zie ik al mensen van mijn groep aanlopen, ze lopen op me af en gaan aan de tafel achter me zitten. WAT? ACHTER MIJ?

Ik ben razend, echt razend. Ik draai me om en zeg: 'Wat is dit? Sinds wanneer gaan we niet meer bij elkaar zitten?'Ze lachen en zien er blij uit. Ze zijn blij! Omdat ze mij zo aan het behandelen zijn! Dit is echt de druppel. Ik spreek ze nog een paar woorden toe, en verlaat dan de aula.