The war

1

*p.o.v Charm*

ik loop rustig door de straten, maar er heerst een kille stilte die niks goeds voorspeld..de vogels stopten met hun gezang en gesprekken vielen stil op moment dat ik ook maar langs liep. maar dat zal zeker wel mijn schuld zijn..

maar dat is altijd wel zo want ja, wie wilt er nou met mij omgaan? ik ben maar een nutteloos persoon, iedereen die haat me toch.. dus wat boeit het.

ik keek op mijn gouden horloge, nee nee nee! ik ben bijna te laat! zo snel ik kon sprint ik langs alles en iedereen. ik zag eigenlijk niet meer waar ik liep en botste tegen iemand aan.

'oh eh..sorry' zei ik. het enige wat diegene deed was boos mompelen terwijl hij veder liep. ik haalde mijn schouders op en rende weer snel veder.

ik kom net het schoolplein opgelopen wanneer ik de bel hoor gaan, meen je deze? nou ja het heeft toch geen zin meer om te haasten..

uiteindelijk kwam ik aan bij het verschrikkelijke verzorging lokaal, die docent is echt de hell! en nu al helemaal tegen over mij aangezien ik te laat ben.

ik sloop ongemerkt het lokaal in, hopend dat niemand me zag maar het is vast en zeker mijn ongeluks dag..' he kijk eens aan, mevrouw black. waar kom jij zo laat vandaan?' 'nou ..eh.. ik had thuis..eh wat . eh problemen..' stotterde ik.

'en wat voor problemen dan wel?' 'dat kan ik niet vertellen..' ze keek me furieus aan. ' en ik moet dit slappe verhaal gaan geloven?' riep ze kwaad uit. ik kromp in elkaar van schrik.. ' en nu ga jij je onmiddellijk melden!'

iedereen in de klas begon te lachen, tranen stonden in mijn ogen en ik rende dit lokaal uit.. why me? i hate my life!!

ik liep door de gangen richting de kamer van de directeur, zucht.. daar gaan we dan maar he. ik hoop dat hij in een beter humeur is.

ik klopte voorzichtig aan de deur.' binnen' hoorde ik een stem vrolijk zeggen. gelukkig weet de directeur wel wat er bij mij thuis allemaal gebeurt dus heeft hij er tenminste wat begrip voor.

'zo wat is er Charm?' 'n..nou ik had thuis weer problemen waardoor ik te laat kwam op school.. ik probeerde het met sprinten optijd te halen maar had toen een botsing met iemand... nu is mevrouw kroets boos, aangezien ze denk dat ik loog.. ik liep de klas uit en iedereen begon over me te praten en uit te lachen..'

zo eindigde ik mijn verhaal.de directeur knikte, 'ik snap het. probeer volgende keer optijd te komen en je komt er deze keer weer gewoon vanaf. aangezien ik ook weet wat je bedoelt. je hoeft nu ook niet terug naar je les , ga maar naar de kantine ofzo.'

ik knikte en wou weglopen .'wacht nog even.' ik keek om.' ja ?' ' er kwam net een pakketje voor jou binnen. ' hij pakte een doos met een kaart en overhandigde deze aan mij.. raar dat het via school gebeurd zeg.. ' dankuwel' 'geen dank meis, ga nu maar.'

ik verliet zijn kantoor en liep naar de kantine. wel raar dat er een paketje voor mij is en al helemaal dat het via school gebeurd.. vaagheid..

ik kwam aan in de kantine, het was er donker en leeg. ik opende de deur die toegang gaf tot de ruimte en nam plaats aan eén van de vele tafels.

eigenlijk is dat mijn vaste plek, want het is nogal afgelegen van de rest en niemand zou er ooit willen zitten, nou ja behalve ik dan.

ik bekeek het pakketje goed, het was ingepakt in een zilveren inpakpapier en zag er mooi uit. om het zilveren papier zat en gouden lint die zo vel was dat het zowat oplichten. en als laatste het kaartje ook deze is zilver.

ik pakte het kaartje er vanaf en bekeek het goed, waarna ik het opensloeg om te kijken wat er in stond. er was in geschreven met een gouden inkt. wat een mooi effect gaf.

' beste Charme, mijn naam is prinses crystal. de prinses van de light siders.' light siders? prinses? wath the..? okey veder lezen dan maar..' wat er in dit pakket je zit is belangrijk en één van de acht die er nodig zijn om onze maar ook jullie wereld te redden. '

dit slaat toch nergens op? of wel..? ' dit medaillon bezit de kracht van het licht. de witte kleur. met deze medaillon krijg jij de gaven om in een witte wolf en een engel te veranderen. het is jou lot samen met de zeven anderen om bij de werelden te redden door samen te werken. '

ik snap hier gewoon niks meer van..' jullie moeten jullie menselijke egoïsme en koppigheid. allemaal zijn jullie verschillend maar dat past juist goed bij elkaar. accepteer dus deze opdracht en ga opzoek naar de andere met het medaillon. bescherm elkaar goed en zorg dat niemand anders je medaillon in handen krijgt..'

okey dit word gewoon eng! ik begon zwaar te ademen maar besloot toch het laatste stukje te lezen.. ' maar pas op de enige manier is samen werken , anders is iedereen verloren. onthoud dit Charm.. niks is wat het lijkt..'

met grote ogen keek ik naar de brief en las deze nog een keer goed door. ik moet het verkeerd gelezen hebben ofzo!... maar nee, blijkbaar heb ik het mis. mijn blik valt weer op het pakketje. zal ik het wel open maken??

na een minuut ernaar gestaard hebben besluit ik het te doen. ik laat mijn vingers door het lint glijden en open het voorzichtig. daarna begin ik aan het papier en als laatste doe ik met alle voorzichtigheid de doos..

een vel licht ontstond er uit de doos.. ik heb het gevoel dat van wat er in die brief stond ook nog waar is.. het licht trok langzaam weg en ik kreeg de kans om weer te kunnen kijken.

er zat inderdaad een medaillon in, een spier witte in de vorm van een maan met een soort aureool eromheen.. dit is gewoon creepy, maar uit nieuwsgierigheid doe ik het toch maar om..

een gevoel van energie overspoelde mijn lichaam. een fijn gevoel en het gaf me fe moed om dit te doen! ik geloof die brief voor deze keer! en zal opzoek gaan naar de anderen..!