Hinata'nın Ağzından
Banyodan utana utana çıktığımda. Onun odayı havalandırdığını gördüm. Banyodan çıktığımı farkedince bana döndü.
K:Daha iyi misin?
Kafamı olumlu anlamda salladım.
Bir süre sessizlikten sonra kelimeler kendi kendilerine ağzımdan çıkıverdi.
-şimdi sormanın sırası mı bilmiyorum ama kimsin sen?
Yüzüme baktı ve hafifçe tebessüm etti.
K: beni hatırlamıyorsun.
Hatırlamıyorum...
daha önce nerede tanıştık ki
K: küçükken herkes babamdan korktuğu için benden de korkardı. Hiç arkadaşım yoktu ama Shoyo sen benden hiçbir zaman korkmadın. Küçücük olmana rağmen kalbin o kadar büyüktü ki. Sonra bir bakmışım sana aşık olmuşum.
Küçükken mi?
Tek arkadaşı...
Bekle-
Yoksa...
Gözlerim dolmuştu.
-Tobio...
O kadar sessiz söylemiştim ki bu ismi ben bile zor duymuştum. Ama o bana gülümsedi.
K: evet benim meleğim.
Sanki tüm gücümü kaybetmiş gibi hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
Sıkıca sarıldım Tobio ya. Tekrar kaybetmek istemiyorum. O da bana sarıldı ve sakinleşmemi bekledi.
Ağlaya ağlaya konuşuyordum.
-SENİ O KADAĞR MERAK ETTİM Kİ HIĞ HER YERDE ARADIM AMA YOKTUN. HABER BİLE VERMEDEN GİTMİŞTİN HER GÜN SENİ BEKLEDİM BELKİ GELİRSİN DİYE.
K: üzgünüm...
Babam yüzünden taşınmak zorunda kaldık.
-haber verebilirdin...
K: eğer sana söyleseydim tehlikeye girerdin o yüzden yapamadım.
Ağlamam durulmuştu. Tobio'nun göğüsüne başım yaslı sarılıyordum ona.
-seni tanıyamadım... rezilim.
K: hayır tanımaman normal sonuçta beni tanıdığında küçüktün.
-sen de küçüktün ama beni unutmadın...
K: Shoyo bana bakar mısın?
Yanaklarımı nazikçe tutup ona bakmamı sağladı.
K: beni unutup unutmaman önemli değil. Önemli olan şu an hatırlıyorsun.
Yanağımı okşuyordu. Nasıl bu kadar rahatlatıcı olabilir bir insan.
K: sana aşığım Shoyo. Yıllardır aşığım sana ve sonunda bunu söyleyebiliyor olmak o kadar güzel ki.
Birden çok sıcak oldu yanaklarımın kıpkırmızı olduğuna o kadar emindim ki.
Heyecandan gözlerinin içine bakamıyordum.
Yanağımı okşamayı bırakmış sadece nazikçe tutuyordu. Yüzünü bana doğru eğmeye başladığında daha da heyecanlandım ve ne yapacağımı bilemedim.
Yüzü o kadar yakındı ki.
K: seni... öpmek istiyorum. Yapabilir miyim?
Sakinleşmeye çalışarak kafamı salladım ve sıkıca gözlerimi yumdum. O an farketmesem de nefesimi tutuyordum.
Tobio'nun dudakları nazikçe benimkilerde buluştuğu an içimde milyonlarca his vardı. O kadar heyecanlıydım ki kalbim yerinden fırlayacak gibiydi.
Nazikçe öpüyordu beni sanki kırılgan bir cammışım gibi.
En son geri çekildiğinde nefes almayı akıl ettim derin bir nefes aldım. Yüzüm kıpkırmızıydı.
En sonunda gözlerimi açma cesareti bulduğumda Tobio'nun gülümsediğini gördüm. Benim kadar olmasa da o da kızarmıştı. O çok yakışıklı...
K: şu an o kadar mutluyum ki dünyadaki en mutlu alfa olabilirim.
Ellerimle kıyafetimin uçlarını tuttum ve konuşmak için cesaretimi aradım. Yere bakarak konuşmuştum.
-tekrar yapar mısın...
Bölüm yazmayalı baya oldu.
Neyse yazarım belki tatilde.
