Yanılma | Dabihawks

gerçek sendin

"Touya."

"Hm?"

Gülümsedim.

"İsmin çok güzel, söylemeyi seviyorum."

Güldü.

"Keigo."

"Efendim?"

"Ben seni yerim."

Güldüm.

"Ye."

Elindeki kahveyi bıraktı ve üzerime çıktı. Sırtım soğuk çimene çarparken aldığım tanıdık koku kendimi güvende hissetmeme sebep oluyordu. Gözlerimden başlayıp her yerime öpücükler kondurdu. Gözlerimde çok daha uzun duruyordu dudakları. Soğuk dudaklarını her tenimde hissedişimde içimde bir heyecan oluşuyordu. Bu ani tatlı heyecanları seviyorum. Touya'yı seviyorum. Onunla olmayı seviyorum. Soğuk dudaklarını ve sıcak ellerini seviyorum. Hissetmeyi seviyorum. Birlikteyiz. Bana gülümsüyor. Bende ona gülümsüyorum. Kolları vücudumu sarıp sarmalıyor. Kokusu ciğerlerime doluyor. Varlığını ve sevgisini sonuna kadar hissediyorum. Fakat, neden içimde bir kırgınlık var? Neden beni sevdiğini hissetsem bile, derinlerde bir yerde üzgün hissediyorum? Touya burada. Yanımda. Peki bunun tamamen bilincinde olmama rağmen neden gidecekmiş gibi hissediyorum? Her an gidebilirmiş gibi...

"Touya."

"Keigo." dedi yüzünden eksilmeyen sırıtışıyla. İsmimi sadece onun dudaklarının arasından çıktığında seviyorum.

"Her zaman benimle olacağını, beni asla bırakmayacağını söyle."

Sırıtışı yavaşça soldu. Yerini içten, sıcak ve samimi bir gülümseme aldı.

"Kei..." Soğuk dudaklarını, ısırmaktan yara olan dudaklarımla birleştirdi. Touya'yı hissetmek, güvende hissetmek gibi. Huzur ve sükûnet...

***

"Huzur gerçek değil. Gerçek nedir ki zaten?"

"Gerçek sendin."

Gerçek sen ve seninleyken, ilk defa seninleyken hissettiğim güvendi.

Güven. Ve huzur.

Yanıldım.