Familie#2

Deel 11

Pov Eva
Met pijn in mijn hard, heb ik een paar dagen geledan iedereen aan de best adoptie ouders mee gegeven. Ik heb ze zelfs door het politie bestand gehaalt. Geen van alle heeft zelfs een bon voor te hard rijden dus dat moet goed komen. De enige die niet weg zijn en die we ook nooit hebben opgegeven zijn Justin en Amber. Ze weten het alleen nog niet, dus dat ga ik ze dadelijk maar vertellen. "zeg eva, waarom zitten Amber en ik hier nog, ik dacht dat iedereen weg zou gaan" zegt Justin opeens uit het niets. "nou dat vertel ik je zo" zeg ik. "waarom niet nu" vraagt hij. "Ga maar vast in de woonkamer zitten dan vertel ik het je zo" zeg ik. Hij doet wat ik zeg en loopt naar de bank. Ik loop door het hele huis om iedereen even naar de woonkamer te sturen. Als iedereen er zit besluit ik het maar meteen te zeggen. "we hebben besloten om Amber en Justin ook te adopteren" zeg ik. Ik zie Justin heel verbaast kijken, Op het gezicht van Amber verschijnt een grote lach. "echt" roepen ze teglijk. "jaa" zeg ik blij. Amber springt meteen op om mij een knuffel te geven gevolgd door Justin die het zelfde doet. Levi staat op en loopt weg, hij is het er dus duidelijk niet mee eens. Ik hoor boven een slaapkamer deur hard dichtslaan. Ik vraag aan wolfs of hij vast de lunch wil klaar zetten en de broodjes wil afbakken. We hadden namelijk vanalles gekocht. Ik sta op en loop naar de kamer van Levi. Ik klop op de deur, maar ik krijg geen gehoor. "levi, doe als je blieft open, praat met me" zeg ik. Nog steeds niks. "Ik ga nu beneden de sleutel van je kamerdeur halen en maak hem dan open" roep ik. Nog steeds niks, nu ben ik toch wel bezorgt. Snel loop ik naar beneden waar ik de sleutel pak en snel naar boven ren. Ik draai zijn deur van het slot maar daar is geen Levi te bekennen. Er staat een raam open. Ik ren naar het raam. Zou hij weggelopen zijn, of is hij ontvoerd. Mijn hart gaat sneller kloppen. "WOLFS" schreeuw ik. Al snel staat hij naast me, en hij weet gewoon wat ik denk. "We vinden hem wel echt" zegt hij.

Pov Levi
Ik word wakker met hoofdpijn. Ik kijk om me heen en zie dat ik in een kelder lig. Op een oud matras en een deken. Ik sta op en loop naar de deur. Hij is open, raar denk ik bijmezelf. Ik loop de deur door en kom bij een trap. Ik loop de trap op en kom dan uit bij een woonkamer. Ik kan vanaf hier de achterdeur zien, hij staat open. Hopen dat de poort ofzo ook open is. Ik doe de deur open en ren naar de achterdeur. Ik hoor iemand vloeken en schreeuwen en dan zie ik dat ze achter me aan rennen. Snel ren ik naar de poort die gelukkig open is. Ik ren erdoor heen en ren weg zover als ik kan. Me telefoon ligt nog ergens thuis, dus die kan ik noet gebruiken. Ik ren verder en verder geen idee waar heen. As ik na een tijdje echt niet meer kan zie ik een busje aankomen rijden snel verstop ik me. Ze rijden gelukkig langs me, ze hebben me niet gezien. Geen idee waar ik ben. Ik loop een supermarkt in en loop naar de informatie balie en vraag waar ik ben. Ze zegt dat ik nog net in maastricht zit. Ik vraag of ik even mag bellen. Ze geeft me een telefoon. Het nummer van Eva of Wolfs weet ik niet. Dus bel ik gewoon maar 112. Na een tijdje krijg ik marion aan de telefoon. Snel vertel ik haar wat er gebeurd is, ze zegt dat ze snel hier heen komt en me op komt halen.

Ongeveer een half uur later komt Marion binnen lopen samen met mijn moeder. Ik ren op ze af en vertel ze alles wat er is gebeurd. We stappen in de auto en ik vertel waar ik ongeveer gerent heb. Zo komen we uit bij het huis waar ik gevangen zat. Er is niemand meer te bekennen en ik heb eigenlijk geen idee hoe de ontvoerder er uit zag. Marion zet ons even thuis af. Ik bedank haar en loop dan samen met mijn moeder mee naar binnen. Iedereen zat met spanning op de bank te wachten wat een hoop geschreeuw en knuffels oplevert als ik binnen kom. Ik vraag aan me moeder of ze even mee naar boven wilt komen, ik drf niet meer alleen naar mijn kamer. Me moeder gaat op me bed zitten en wacht tot ik me heb omgekleed. "mam, het spijt me dat ik wegliep naar me kamer, ik vind het leuk dat ze bij ons komen wonen, maar ik dacht gewoon dat we altijd met zn vijfen zouden blijven" zeg ik. "het geeft niet schat" zegt ze. Ze geeft me een knuffel en samen lopen we naar beneden. Daar heeft Wolfs in de tussen tijd soep gemaakt die nu op tafel staat. We gaan zitten en eten mee met de rest.