DOOM
"Tch" I exclaimed after hearing the annoying sounds of bees roaming around the classroom. Napangalumbaba lang ako habang nakatingin sa labas ng classroom. Group of students outside the classroom are having fun under the shadow of Acasia Tree. They are jamming. One of them is playing guitar. A guy who's wearing the same uniform with mine except for the skirt that I have, he wear mint green slacks. His companions are swaying their head concurrent to the melody of the OPM song while comfortably sitting at the grass. Kung hindi ako nagkakamali, it's a song by Moira Dela Torre. I just forgot the title of the song. My eyes stuck for a moment at those group of students having their jamming.
'Is that how it felt to have friend by your side? That everything seems chill. Nothing trouble that bothering you?'
I averted my gaze from them as I saw another set of group. Running at the corridor. Most of them are hurriedly going unto their classroom. It's about time for the afternoon session so probably, nagmamadali silang bumalik after having their leisure time but, there's this guy who seems doesn't care about what other do. Kung ang iba ay nagmamadaling pumasok sa kani-kanilang classroom, tila wala namang pakialam ang lalaking ito. Nakasuot siya ng uniform pero hindi katulad ng iba, he's wearing unbutton white long sleeves with white inner round-neck shirt. Hindi ko alam kung taga-ibang school siya o talagang trip niyang hindi sumuot ng vest.
Our classroom is at the last room of the corridor, 3rd floor. Kahit medyo malayo ay kitang-kita ko pa rin ang nakabusangot na mukha ng lalaki. Bagsak ang buhok nito. A typical haircut for a student who seems doing fine at class. Nakasukbit ang itim na bag nito sa kanang balikat niya and I can see how sluggish walk he's doing. Buhok lang niya ang medyo nagpapakita na isa siyang formal na estudyante but the rest of his physical appearance are telling me that he's a truant person.
"Doom! Labas tayo..! Vacant naman ngayon eh." Napalinga ako sa direksyon ng boses. Isang babae ang naka-ponytail ang buhok, wearing the same garments as mine. Ang pinagkaiba lang, may suot siyang jogging pants habang sinukluban ito ng skirts namin. Our known classmate as rule violator. It's Annie. Pinapasok niya ang gamit sa kanyang bag na kulay puti. I just shrugged and remain quiet.
Marahang napailing si Annie ng dalawang beses saka napa-'tch'. We'll sanay naman siyang ganyan lang ako mag-response sa kanila. Minsan nga hindi ko na pinapansin. Nagkukunwari na walang narinig.
"Ayaw mo talaga?" Annie asked with a smile. Teasing me dahil alam naman talaga niyang hindi na magbabago isip ko.
"Ayaw mo nga talaga." Saad nito na parang wala na talagang choice kundi tanggapin ang desisyon ko. Inilagay na niya ang ballpen na tanging natitirang bagay sa mesa niya saka sinarado ang bag. Before she even wave her hand, muli kong itinuon ang tingin ko sa labas ng classroom. Wala nang estudyante. Malamang, nasa kanya-kanya na silang classroom.
Napadako ang tingin ko sa bughaw na langit. May kaunting white cotton-shape clouds. I heaved a deep sigh.
'Ang ganda'
It's been years since I considered the sky as my comfort zone--- my healing view everytime I have heavy-heart. But after that 'Nightmare of my Life', I forgot that there's this sky, that once in my life, It's been my healing place when heavy rain ruin my day.
"You're alone?" Unfamiliar voice making me turned my back at the door. My eyes knitted for a second but then turned to it's usual blank reaction. The same figures that I saw earlier outside the room, sluggishly walking is also the one I'm seeing right now.
'Magkaklase pala kami?'
'Kaya pala hindi nagmamadali dahil iisang room lang ang pinapasukan namin and luckily, it's vacant. That answer my questions why he doesn't care of what others do'
Mas klaro ang mukha niya ngayon, hindi na nakabusangot but that lazy eyes of him is telling me to answer him with a shrugged.
"Oh! Thank you for that ENTHUSIASTS response." He said with sarcasm emphasizing the word 'enthusiasts' .
Hindi ko na sana papansinin ang sinabi niya hindi ko alam kung ba't kusang bumuka ang bibig ko saka nagsalita ng mga katagang naging dahilan ng pagsisimula ng 'exciting yet doom life' ko.
"I'm not sure if that's how your common sense work which still need an assurance answer or you're just stupid. But... Aren't you?" Saying with blank face making his lazy facade change into confused look."What did you say...?" hindi makapaniwalang tanong nito habang nakasuksuk pa rin ang kamay sa bulsa ng slacks niya.
I rolled my eyes then speak with an irritated voice. "You're not just stupid, you're also deaf." Saka ako tumayo at isinuot ang bag saka naglakad. That guy--- the Unknown guy... Nanatiling nakatayo na parang hanggang ngayon ay naguguluhan at pinoproseso pa rin ang kanyang mga narinig. 'Tch" Saka ko siya nilampasan.
Halos makalayo na ako sa classroom namin. I'm about to take down step unto the stair when someone grab my hands that almost fell me but thanks to the arm that caught me.
"Pasalamat ka at sinalo kita." The same lazy voice. I stared at him blankly for seconds bago ako lumayo sa kanya at mahinang naitulak siya.
"What's with you?!" tanong ko nang nayayamot. Ang kanina pang mukha kong walang ekspresyon ay natapos na rin dahil sa pagkayamot ko sa taong kaharap ko ngayon.
"I'll take it as your gratitude for saving you from falling. You're welcome." Still with lazy face and voice. Mas kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. Bumalik sa bulsa ang kamay niya.
"Gratitude? Haha!" Saglit akong napatawa dahil sa narinig, combing my hair with disbelief. He remain standing with lazy face.
"Paano kita pasasalamatan sa pagsalo mo sa'kin kung ikaw rin mismo ang dahilan kung bakit muntik na akong mahulog. You're really a stupid one!" Nayayamot na sambit ko saka tumalikod but for the second time. He grab my hand, facing him and making our lips almost touch.
Napalaki ang mata ko sa ginawa niya at dahil na rin sa sobrang lapit ng mukha namin. Just one move mistake at talagang tuluyan nang dadampi mga labi namin. Opposite to mine, his facade from earlier 'til now is still the same. Nakaiiritang tingnan na parang tamad na tamad siya sa mundo.
"I'm not referring to how I saved you from falling on the stairway." Saad niya nang hindi nilalayo ang sarili. Just an inch distance kaya amoy na amoy ko ang mabangong hininga niya. Hindi rin ako makagalaw dahil sa sobrang lapit niya.
"What do you mean?" mahinahon na ang boses. I'm still on an uneasy position and this made me nervous.
With lazy eyes and voice, "You'll find out soon." Saka lumuwag ang hawak niya sa kamay ko kaya mabilis ko itong binawi. Siya na rin ang kumusang dumistansya kung kaya't lumuwag ang pakiramdam ko't nakahinga nang maayos.
"Juan!" Sabay kaming napalingon sa tumawag. Hindi ko alam kung sino ang tinutukoy ng tumawag. Lumingon lang ako para makita kung sino ang tumawag.
A guy wearing uniform. Bagsak ang bangs nito na umabot hanggang sa kilay. Halos takpan na nga ang kilay nito. Nakasuot din siya ng salamin. Nakangiti itong nakatingin sa direksyon namin.
"Does he--" hindi natapos ang sasabihin ko dahil sa pagtalikod ng kasama ko.
"Wait for me." Still with lazy voice but enough para marinig ng nakangiting nerd sa di kalayuan.
CH#1
A/N: Thanks for reading my story. Hope you find it fun. Seeyah around! ;)

BINABASA MO ANG
Doom Is My Name
General FictionMeriam Webster define Doom as very bad events or situations that cannot be avoided; death or ruin. _not so good definitions right? And just like how Meriam defines Doom as not so pleasant, just how also my colleague define me. You heard it. I am Doo...